Maaike, Kevin, Malin kom op! Ik wacht op jullie om weer te schrijven!
Rise of the Rangers (RoR)
-
Captain Reddish
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 31-10-2013 18:00
Ik mis een respect knop
enjoy!
Marina van Karwij
Kasteel Karwij
Ik plofte ongracieus op mijn hemelbed neer. Het was pas 10 uur, en het beloofde al een saaie dag te worden. Pap had me vorige week al beloofd dat we vandaag samen een stuk zouden gaan rijden, maar vanochtend kwamen er spontaan allerlei rapporten en andere belangrijke papieren binnen vanuit Araluen, en dus gaat onze trip niet door. "Later," had Pap gezegd toen ik in de deurpost van zijn kantoor stond. Ik had inmiddels geleerd dat 'later' dezer tijden al gauw twee weken kon worden. Begrijp me niet verkeerd, ik had niet constant aandacht nodig, maar het kon nog al eens eenzaam worden in een grote burcht als Karwij. Ik had geen broers of zussen, alleen Pap en mijn grootmoeder; Eileen. Dan waren er natuurlijk nog de diensters, maar protocool kwam in de weg. Al helemaal nudat de officieren van Morgarath alles in de gaten hielden.
"Vrouwe Marina?" Een van de dienstmeiden klopte op mijn deur. Ik zuchtte diep, maar ik bleef beleeft. "Wat is er?" riep ik terug. Als Pap had besloten dat ik maar beter terug kon gaan naar mijn lessen had ik mijn postuur waarschijnlijk niet kunnen bewaren. Ze deed de deur open en kwam binnen. Ik fronste, dienstmeiden kwamen nooit ongevraagt binnen. Ik hernam mijn houding toen ze de deur stilletjes achter zich dicht deed.
"Uw neef Gilan is net gearriveerd. Uw vader vraagt of U een besteld zwaard voor hem op kan halen in het dorp. Het staat op Uw vaders naam." Mijn ogen lichtte op toen ze Gilan noemde. Hij was net twee jaar ouder dan mij, en ongelofelijk aardig. En een Jager. Hij vertelde me nooit iets over zijn missies, en al helemaal niets over de Grijze Jagers. Niet dat dat mij er ooit van heeft weerhouden om de gesprekken tussen hem en Pap af te luisteren.
"Bedankt dat je me hier van op de hoogte hebt gebracht," antwoordde ik, en oprecht. Liever alleen een zwaard ophalen voor onze mysterieuze Jager-in-training dan terug gaan naar mijn lessen. Ik vroeg de dienstmeid of ze er voor kon zorgen dat mijn paard klaar stond zodra ik beneden was voordat ze wegging. Ik kleedde me gauw om voordat ik mijn mantel haalde en mijn kamer uit liep. Een jurk was niet bepaald practisch als je ging paardrijden. Gekleed in mijn rijlaarzen en reiskledij liep ik door de gangen van het hoofdgebouw van de burcht en richting de stallen. Zoals beloofd stond mijn paard, Hazel, gezadeld en klaar om te vertrekken. Maar toen ik de stallen uit liep met Hazel aan de lijdsels stond me er een verassing te wachten.
"Oh kom op, ik ben geen klein kind meer!" De zes wachten te paard bleven koppig staan waar ze stonden. "Dat weet ik wel, maar met al dat gespuis dat hier de laatste tijd rondloopt wil Uw vader geen risico's nemen." De commandand van de wacht, en een van de wachten die mij wilde escorteren, had daar wel een punt. Er kwamen elke dag meer struikrovers en andere dieven naar deze streken.
"Maar dan hoeven jullie me nog niet met een half dozijn lijfwachten te omringen..." De commandant keek even naar zijn mannen om, voor hij mij weer in de ogen keek. "Je kan nooit genoeg mensen bij je hebben, wie weet komt dat gespuis dalijk in een groep van tien uit de struiken zetten!"
"Gelooft U het zelf, commandant?"
Maar een goed antwoord kreeg ik niet. Er mochten dan wel veel dieven zijn, het gebeurde maar zelden dat ze in groepen werkten, en dan waren ze hooguit met vijf man. Zelf de dieven waren niet zeker over wie er een spion was en wie niet.
Zonder mij aan te kijken stuurde de commandant drie van zijn mannen terug naar hun posten, en ik knikte tevreden. Ik weiger om met het halve garnizoen een paar kilometer naar een dorpje te rijden, ik moet nog wel een beetje waardigheid overhouden.
Dit is echt veel minder dan ik eigenlijk wilde schrijven, maar als ik het nu niet post ben ik bang dat het nog heel lang gaat duren... en ik wil jullie de kans geven om ook wat te schrijven ^^
Het spijt me zeer dat ik het druk heb peeps (al is het niet mijn schuld dat we veel werk krijgen)
enjoy!
Marina van Karwij
Kasteel Karwij
Ik plofte ongracieus op mijn hemelbed neer. Het was pas 10 uur, en het beloofde al een saaie dag te worden. Pap had me vorige week al beloofd dat we vandaag samen een stuk zouden gaan rijden, maar vanochtend kwamen er spontaan allerlei rapporten en andere belangrijke papieren binnen vanuit Araluen, en dus gaat onze trip niet door. "Later," had Pap gezegd toen ik in de deurpost van zijn kantoor stond. Ik had inmiddels geleerd dat 'later' dezer tijden al gauw twee weken kon worden. Begrijp me niet verkeerd, ik had niet constant aandacht nodig, maar het kon nog al eens eenzaam worden in een grote burcht als Karwij. Ik had geen broers of zussen, alleen Pap en mijn grootmoeder; Eileen. Dan waren er natuurlijk nog de diensters, maar protocool kwam in de weg. Al helemaal nudat de officieren van Morgarath alles in de gaten hielden.
"Vrouwe Marina?" Een van de dienstmeiden klopte op mijn deur. Ik zuchtte diep, maar ik bleef beleeft. "Wat is er?" riep ik terug. Als Pap had besloten dat ik maar beter terug kon gaan naar mijn lessen had ik mijn postuur waarschijnlijk niet kunnen bewaren. Ze deed de deur open en kwam binnen. Ik fronste, dienstmeiden kwamen nooit ongevraagt binnen. Ik hernam mijn houding toen ze de deur stilletjes achter zich dicht deed.
"Uw neef Gilan is net gearriveerd. Uw vader vraagt of U een besteld zwaard voor hem op kan halen in het dorp. Het staat op Uw vaders naam." Mijn ogen lichtte op toen ze Gilan noemde. Hij was net twee jaar ouder dan mij, en ongelofelijk aardig. En een Jager. Hij vertelde me nooit iets over zijn missies, en al helemaal niets over de Grijze Jagers. Niet dat dat mij er ooit van heeft weerhouden om de gesprekken tussen hem en Pap af te luisteren.
"Bedankt dat je me hier van op de hoogte hebt gebracht," antwoordde ik, en oprecht. Liever alleen een zwaard ophalen voor onze mysterieuze Jager-in-training dan terug gaan naar mijn lessen. Ik vroeg de dienstmeid of ze er voor kon zorgen dat mijn paard klaar stond zodra ik beneden was voordat ze wegging. Ik kleedde me gauw om voordat ik mijn mantel haalde en mijn kamer uit liep. Een jurk was niet bepaald practisch als je ging paardrijden. Gekleed in mijn rijlaarzen en reiskledij liep ik door de gangen van het hoofdgebouw van de burcht en richting de stallen. Zoals beloofd stond mijn paard, Hazel, gezadeld en klaar om te vertrekken. Maar toen ik de stallen uit liep met Hazel aan de lijdsels stond me er een verassing te wachten.
"Oh kom op, ik ben geen klein kind meer!" De zes wachten te paard bleven koppig staan waar ze stonden. "Dat weet ik wel, maar met al dat gespuis dat hier de laatste tijd rondloopt wil Uw vader geen risico's nemen." De commandand van de wacht, en een van de wachten die mij wilde escorteren, had daar wel een punt. Er kwamen elke dag meer struikrovers en andere dieven naar deze streken.
"Maar dan hoeven jullie me nog niet met een half dozijn lijfwachten te omringen..." De commandant keek even naar zijn mannen om, voor hij mij weer in de ogen keek. "Je kan nooit genoeg mensen bij je hebben, wie weet komt dat gespuis dalijk in een groep van tien uit de struiken zetten!"
"Gelooft U het zelf, commandant?"
Maar een goed antwoord kreeg ik niet. Er mochten dan wel veel dieven zijn, het gebeurde maar zelden dat ze in groepen werkten, en dan waren ze hooguit met vijf man. Zelf de dieven waren niet zeker over wie er een spion was en wie niet.
Zonder mij aan te kijken stuurde de commandant drie van zijn mannen terug naar hun posten, en ik knikte tevreden. Ik weiger om met het halve garnizoen een paar kilometer naar een dorpje te rijden, ik moet nog wel een beetje waardigheid overhouden.
Dit is echt veel minder dan ik eigenlijk wilde schrijven, maar als ik het nu niet post ben ik bang dat het nog heel lang gaat duren... en ik wil jullie de kans geven om ook wat te schrijven ^^
Het spijt me zeer dat ik het druk heb peeps (al is het niet mijn schuld dat we veel werk krijgen)
#SaveTheDay
#SherlockLives
#RavenclawPride
#SherlockLives
#RavenclawPride
-
Isis (Islington)
- Site Admin
- Berichten: 93
- Lid geworden op: 31-10-2013 16:53
-
Idd Maaike,
ik mis ook de respectknop!
Maar ik vind 't wel 'n tof stuk! Van mij hoeft 't niet per se langer
1 opmerking: Waarom schrijf je "commandant" 1 x goed, en 1 x met een "d" op het einde?
ik mis ook de respectknop!
Maar ik vind 't wel 'n tof stuk! Van mij hoeft 't niet per se langer
1 opmerking: Waarom schrijf je "commandant" 1 x goed, en 1 x met een "d" op het einde?
~I felt lost, 'til I met you~
-
Captain Reddish
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 31-10-2013 18:00
-
Isis (Islington)
- Site Admin
- Berichten: 93
- Lid geworden op: 31-10-2013 16:53
-
Isis (Islington)
- Site Admin
- Berichten: 93
- Lid geworden op: 31-10-2013 16:53
RoR - James Uglilly
James Uglilly
Smidse "De Hamer"
3e dag van de 4e maand van het 15e jaar van Morgarath.
'Niet slecht. Maar ga nu niet te veel van jezelf denken!' Één van de broers van Arlyn. James knikte en pompte nogmaals krachtig de blaasbalg op en neer voor één van de vuren. Bijna meteen werd hij vanuit een andere hoek van de smidse geroepen. Hij haastte zich er heen, en blies ook hier het vuur aan. Pas toen viel hem de jongen op die plompverloren midden in de ruimte stond. 'Wie is dat?' vroeg hij aan Arlyn, bij wie hij werkte. Hij was nu zeker twee, misschien wel drie uur bezig, maar die jongen had hij nog niet eerder gezien. 'Geen idee. Ik denk een klant.' antwoordde ze, en de legde het zwaard waar ze mee bezig was aan de kant waarna ze met grote passen op de jongen af stapte. 'Eindelijk.' hoorde James de jongen zeggen. 'Wie ben je?' vroeg Arlyn achterdochtig. 'Jonathan. Ik kom een zwaard halen.' stelde de jongen zich voor. Hij was zeker niet lelijk, vond James. Vlug concentreerde hij zich op het vuur dat zwakker begon te worden. Hij haalde het niet in zijn hoofd om aan het zwaard te komen, want dan zou Arlyn hem waarschijnlijk iets aandoen. Zo veel had hij al wel over haar geleerd. 'Ja, jongen, hierzo! Meer vuur!' James zuchtte, en verplaatste zich zo snel en voorzichtig mogelijk door de smederij richting het vuur dat het dichtst bij de hoofdingang was. En, viel James op, dichter bij Arlyn en Jonathan die nu druk in gesprek waren...
Smidse "De Hamer"
3e dag van de 4e maand van het 15e jaar van Morgarath.
'Niet slecht. Maar ga nu niet te veel van jezelf denken!' Één van de broers van Arlyn. James knikte en pompte nogmaals krachtig de blaasbalg op en neer voor één van de vuren. Bijna meteen werd hij vanuit een andere hoek van de smidse geroepen. Hij haastte zich er heen, en blies ook hier het vuur aan. Pas toen viel hem de jongen op die plompverloren midden in de ruimte stond. 'Wie is dat?' vroeg hij aan Arlyn, bij wie hij werkte. Hij was nu zeker twee, misschien wel drie uur bezig, maar die jongen had hij nog niet eerder gezien. 'Geen idee. Ik denk een klant.' antwoordde ze, en de legde het zwaard waar ze mee bezig was aan de kant waarna ze met grote passen op de jongen af stapte. 'Eindelijk.' hoorde James de jongen zeggen. 'Wie ben je?' vroeg Arlyn achterdochtig. 'Jonathan. Ik kom een zwaard halen.' stelde de jongen zich voor. Hij was zeker niet lelijk, vond James. Vlug concentreerde hij zich op het vuur dat zwakker begon te worden. Hij haalde het niet in zijn hoofd om aan het zwaard te komen, want dan zou Arlyn hem waarschijnlijk iets aandoen. Zo veel had hij al wel over haar geleerd. 'Ja, jongen, hierzo! Meer vuur!' James zuchtte, en verplaatste zich zo snel en voorzichtig mogelijk door de smederij richting het vuur dat het dichtst bij de hoofdingang was. En, viel James op, dichter bij Arlyn en Jonathan die nu druk in gesprek waren...
~I felt lost, 'til I met you~
-
Isis (Islington)
- Site Admin
- Berichten: 93
- Lid geworden op: 31-10-2013 16:53
DIT HEEFT HAAST BELANGRIJK
Pumpkin Malin: Ik hoorde dat er een nieuwe hyves vervanger is! 20:13
Pumpkin Malin
Pumpkin Malin: Het ziet er precies het zelfde uit! 20:13
Pumpkin Malin
Pumpkin Malin: http://www.snoeten.nl/ 20:13
Pumpkin Malin
Pumpkin Malin: Het ziet er precies het zelfde uit! 20:13
Pumpkin Malin
Pumpkin Malin: http://www.snoeten.nl/ 20:13
~I felt lost, 'til I met you~
-
Anna
- Site Admin
- Berichten: 11
- Lid geworden op: 31-10-2013 17:24
Arlyn Bower
Smederij de Hamer
Samen met Hergen zet ik James aan het werk met het Karwij-zwaard, we kregen bericht dat iemand het vanmiddag al op komt halen, dus er moet nog wat werk gebeuren. Richard komt aan met het zwaard voor Leeuwenhart en ik inspecteer het grondig. Na een tijdje concludeer ik dat het perfect is, een prachtig lang zwaard met verlengd handvat, dus het kan tweehandig gebruikt worden. 'Pak maar in.' zeg ik kortaf en ga verder met John's nieuwe idee.
Dan word ik weer gestoord, door James. 'Wie is dat?' vraagt hij en ik heb geen idee, dus ik plaats hem bij: 'klanten.' 'Geen idee. Ik denk een klant.' Ik loop op hem af, en de jongen is duidelijk opgelucht dat hij eindelijk geholpen wordt. 'Wie ben je?' vraag ik, botter dan bedoeld was. 'Jonathan, ik kom een zwaard halen.' ik denk even na. 'Het Leeuwenhart zwaard?' Hij knikt en haalt een bewijs uit zijn zak, we geven een bewijs bij alle belangrijke zwaarden om er voor te zorgen dat niet iemand anders het zwaard komt 'ophalen' voor iemand en er dan ermee vandoor gaat. Alles lijkt in orde en gelukkig heeft Richard het al ingepakt en ligt de doos in het drooghok. Het is natuurlijk geen echt drooghok, maar het is een kamertje met alle zwaarden die liggen te wachten om gebruikt te worden. Ik zoek op de planken en tussen de rekken en vind de doos met Leeuwenhart erop. De meeste zwaarden zitten niet in en doos én een schede, maar dit is een luxe zwaard, dus deze wel. Ik til de dood op en loop terug naar Jonathan. De doos zet ik op een werkbank en ik pak de schede eruit, die ik vervolgens aan hem geef. Hij pakt het zwaard eruit en er klinkt een licht gesis van de stalen schede. Hij bekijkt het even en knikt met zijn hoofd. 'Ja prima, ik noem het de Wargalslachter, hier is het geld.' zegt hij en overhandigd mij een beurs met munten. Ik werp er snel een blik in en zie het glimmende goud en zilver, ik vertrouw mijn klanten dat het afgesproken geld betalen.
maar dat doe ik alleen om mijn verbazing te verbergen, de meeste mensen praten niet zo open over hun 'niet pro-morgarathse' ideeën. 'Je bent wel erg wit.' zeg ik, omdat je zwart bent als je wel voor Morgarath (de Zwarte heer) bent, ben je dus automatisch wit als je in het verzet zit. En eigenlijk alleen al als je het niet met hen eens bent. het zijn tegenwoordig veel witte die geliquideerd worden, zonde.
'Wit als de sneeuw, Morgarath mag mijn reet zoenen.' zegt hij en ik ben helemaal verbaasd. 'Je hebt veel lef, of geen hersens.' zeg ik. 'Oh ik mis geen kwabben hoor, mijn vader wel.' Iedereen weet dat zijn vader de player van de stad is. Jonathan gaat weer weg en ik wil net verder aan mijn zwaard, dat gelukkig nog wel warm is, maar dan komt er nog iemand binnen. Iemand met bewakers? Wat? Hergen komt snel aanlopen. 'De prinsen van Karwij is hier maar het zwaard is nog niet af, het moet nog afkoelen, nog minstens een half uur.' Ik slik oh nee. 'laat mij dit maar regelen.' zeg ik met meer vertrouwen dat ik heb en ik loop op de prinses af. Nog voordat ik iets tegen haar kan zeggen verspert een wachter de we. 'NAAM?!' schreeuwt hij. 'ARLYN BOWER' schreeuw ik terug en hij gaat gelukkig aan de kant en sluit me niet op voor brutaal gedrag. 'Majesteit,' begin ik slijmerig, 'mag ik uw bewijs zien?' Ze fronst even, 'bewijs? Wat voor bewijs?' Ik glimlach, 'het bewijs dat u het zwaard mag ophalen.' 'Maar dat heb ik helemaal niet.' zegt ze. 'Ik ben de prinses geef het me maar gewoon mee.' Ik glimlach weer, precies wat ik nodig heb. 'Dan kan ik het u helaas niet meegeven...'
Smederij de Hamer
Samen met Hergen zet ik James aan het werk met het Karwij-zwaard, we kregen bericht dat iemand het vanmiddag al op komt halen, dus er moet nog wat werk gebeuren. Richard komt aan met het zwaard voor Leeuwenhart en ik inspecteer het grondig. Na een tijdje concludeer ik dat het perfect is, een prachtig lang zwaard met verlengd handvat, dus het kan tweehandig gebruikt worden. 'Pak maar in.' zeg ik kortaf en ga verder met John's nieuwe idee.
Dan word ik weer gestoord, door James. 'Wie is dat?' vraagt hij en ik heb geen idee, dus ik plaats hem bij: 'klanten.' 'Geen idee. Ik denk een klant.' Ik loop op hem af, en de jongen is duidelijk opgelucht dat hij eindelijk geholpen wordt. 'Wie ben je?' vraag ik, botter dan bedoeld was. 'Jonathan, ik kom een zwaard halen.' ik denk even na. 'Het Leeuwenhart zwaard?' Hij knikt en haalt een bewijs uit zijn zak, we geven een bewijs bij alle belangrijke zwaarden om er voor te zorgen dat niet iemand anders het zwaard komt 'ophalen' voor iemand en er dan ermee vandoor gaat. Alles lijkt in orde en gelukkig heeft Richard het al ingepakt en ligt de doos in het drooghok. Het is natuurlijk geen echt drooghok, maar het is een kamertje met alle zwaarden die liggen te wachten om gebruikt te worden. Ik zoek op de planken en tussen de rekken en vind de doos met Leeuwenhart erop. De meeste zwaarden zitten niet in en doos én een schede, maar dit is een luxe zwaard, dus deze wel. Ik til de dood op en loop terug naar Jonathan. De doos zet ik op een werkbank en ik pak de schede eruit, die ik vervolgens aan hem geef. Hij pakt het zwaard eruit en er klinkt een licht gesis van de stalen schede. Hij bekijkt het even en knikt met zijn hoofd. 'Ja prima, ik noem het de Wargalslachter, hier is het geld.' zegt hij en overhandigd mij een beurs met munten. Ik werp er snel een blik in en zie het glimmende goud en zilver, ik vertrouw mijn klanten dat het afgesproken geld betalen.
maar dat doe ik alleen om mijn verbazing te verbergen, de meeste mensen praten niet zo open over hun 'niet pro-morgarathse' ideeën. 'Je bent wel erg wit.' zeg ik, omdat je zwart bent als je wel voor Morgarath (de Zwarte heer) bent, ben je dus automatisch wit als je in het verzet zit. En eigenlijk alleen al als je het niet met hen eens bent. het zijn tegenwoordig veel witte die geliquideerd worden, zonde.
'Wit als de sneeuw, Morgarath mag mijn reet zoenen.' zegt hij en ik ben helemaal verbaasd. 'Je hebt veel lef, of geen hersens.' zeg ik. 'Oh ik mis geen kwabben hoor, mijn vader wel.' Iedereen weet dat zijn vader de player van de stad is. Jonathan gaat weer weg en ik wil net verder aan mijn zwaard, dat gelukkig nog wel warm is, maar dan komt er nog iemand binnen. Iemand met bewakers? Wat? Hergen komt snel aanlopen. 'De prinsen van Karwij is hier maar het zwaard is nog niet af, het moet nog afkoelen, nog minstens een half uur.' Ik slik oh nee. 'laat mij dit maar regelen.' zeg ik met meer vertrouwen dat ik heb en ik loop op de prinses af. Nog voordat ik iets tegen haar kan zeggen verspert een wachter de we. 'NAAM?!' schreeuwt hij. 'ARLYN BOWER' schreeuw ik terug en hij gaat gelukkig aan de kant en sluit me niet op voor brutaal gedrag. 'Majesteit,' begin ik slijmerig, 'mag ik uw bewijs zien?' Ze fronst even, 'bewijs? Wat voor bewijs?' Ik glimlach, 'het bewijs dat u het zwaard mag ophalen.' 'Maar dat heb ik helemaal niet.' zegt ze. 'Ik ben de prinses geef het me maar gewoon mee.' Ik glimlach weer, precies wat ik nodig heb. 'Dan kan ik het u helaas niet meegeven...'
-
Alsodef
- Berichten: 18
- Lid geworden op: 31-10-2013 23:27
Rath van Gorlan
Onderweg op de Weg
Yeey! Tibbers!!! ~Annie, The Dark Child
'Staan blijven, Ridder. Staan blijven en zakken legen!' Klonk een barse stem uit de bosjes. Ik zuchtte en liet Bijtje gewoon doorstappen. 'Kunnen jullie nooit iets origineels verzinnen? Jullie zijn al de vierde groep.' Als de rovers ook maar een greintje verstand hadden zouden ze begrepen hebben dat de rest van de rovers niet meer zo gezond waren. Zonder al te duidelijke bewegingen controleerde ik of mijn zwaard makkelijk te trekken was. Het werd al donker, de zon hing vlak boven de horizon en ik was van plan om mijn kamp hier ergens in de buurt mijn kamp op te slaan. Er stapte een groep van acht rovers uit het struikgewas. Twee meer dan de vorige groep. Ze begonnen over het pad op mij af te lopen. Ik voelde dat de spieren van Bijtje zich aanspanden. 'Staan blijven...' Gromde ik. Geen van de rovers luisterde, en ze begonnen sneller te lopen. Ik trok mijn Vollemaanszwaard en legde deze op mijn schoot. 'Ver genoeg zo!' Zei ik, iets luider dan de vorige keer. De voorste rover, waarvan ik aannam dat hij de leider was, begon te rennen. 'Arme jongens...' fluisterde ik. Vlak voordat de rover bij Bijtje was stuurde ik haar naar links, terwijl ik met mijn rechterhand mijn zwaard omhoogtilde. Met een harde klap vloog het tegen de schedel van de rennende rover aan. Het hoofd van de ongelukkige klapte naar achter, de overige rovers werden totaal besproeid met het bloed van hun leider. Ik liet Bijtje steigeren voordat ze naar voren stormde. Met mijn zwaard sloeg ik lukraak om me heen. Het was niet moeilijk om deze jochies te doden. De enige moeilijkheid was het geestelijke deel. Ze waren onervaren en sommigen hielden duidelijk pas net een zwaard vast. Binnen een minuut was het gedaan. Ieder van hen lag dood op de grond. Ik besloot dat ik genoeg had van het reizen voor dit moment en ging het pad af om ergens een kamp te vinden.
Onderweg op de Weg
Yeey! Tibbers!!! ~Annie, The Dark Child
'Staan blijven, Ridder. Staan blijven en zakken legen!' Klonk een barse stem uit de bosjes. Ik zuchtte en liet Bijtje gewoon doorstappen. 'Kunnen jullie nooit iets origineels verzinnen? Jullie zijn al de vierde groep.' Als de rovers ook maar een greintje verstand hadden zouden ze begrepen hebben dat de rest van de rovers niet meer zo gezond waren. Zonder al te duidelijke bewegingen controleerde ik of mijn zwaard makkelijk te trekken was. Het werd al donker, de zon hing vlak boven de horizon en ik was van plan om mijn kamp hier ergens in de buurt mijn kamp op te slaan. Er stapte een groep van acht rovers uit het struikgewas. Twee meer dan de vorige groep. Ze begonnen over het pad op mij af te lopen. Ik voelde dat de spieren van Bijtje zich aanspanden. 'Staan blijven...' Gromde ik. Geen van de rovers luisterde, en ze begonnen sneller te lopen. Ik trok mijn Vollemaanszwaard en legde deze op mijn schoot. 'Ver genoeg zo!' Zei ik, iets luider dan de vorige keer. De voorste rover, waarvan ik aannam dat hij de leider was, begon te rennen. 'Arme jongens...' fluisterde ik. Vlak voordat de rover bij Bijtje was stuurde ik haar naar links, terwijl ik met mijn rechterhand mijn zwaard omhoogtilde. Met een harde klap vloog het tegen de schedel van de rennende rover aan. Het hoofd van de ongelukkige klapte naar achter, de overige rovers werden totaal besproeid met het bloed van hun leider. Ik liet Bijtje steigeren voordat ze naar voren stormde. Met mijn zwaard sloeg ik lukraak om me heen. Het was niet moeilijk om deze jochies te doden. De enige moeilijkheid was het geestelijke deel. Ze waren onervaren en sommigen hielden duidelijk pas net een zwaard vast. Binnen een minuut was het gedaan. Ieder van hen lag dood op de grond. Ik besloot dat ik genoeg had van het reizen voor dit moment en ging het pad af om ergens een kamp te vinden.
En moge de kansen immer in uw voordeel zijn, maar als je spelletjes om tronen speelt met mij, sterf je, maar niks is waar en alles mag, zolang je maar niet passeert, want dat mag niet Dovakhiin... - Hoge Koning Feorlas I, Een zin over de Zin van Fantasie.
-
Captain Reddish
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 31-10-2013 18:00