Rise of the Rangers (RoR)

[Isis (Islington)]

TJongejonge... Gaat er nou nog iemand schrijven???

[Captain Reddish]

When I find myself in times of trouble
David Tennant come to me
Speaking words of wisdom
Allons-y!
enjoy!

Marina van Karwij
Noordam


"Maar... ik ben de dochter van Baron Fergus. Kan je geen uitzondering maken?" Het meisje voor me, Arlyn Bower, haalt enkel haar schouders op en schud haar hoofd. Ik zucht en draai Hazel om. Voordat ik wegrijd draai ik me nog een keer naar haar om en vraag of ze echt niets kan doen. De smidse schudde enkel haar hoofd, en ik stuurde ons gezelschap weg van de smederij.
"Wilt U hier overnachten om morgen terug te keren, Vrouwe?" vraagt de commandant achter mij. "Het wordt al bijna donker."
"Nee, dat gaat veel te lang duren. Stuur uw snelste man terug naar Karwij, lichtgewicht. Als hij opschiet kan hij overmorgen terug zijn." Er is een korte pauze, maar de commandant stemt toch in. Ik wil hier niet langer zijn dan nodig is, en zeker de reis niet vaker maken dan ik moet. De weg tussen Karwij en Noordam is bergachtig en bar, en het is niet bepaald een leuk stuk rijden. Het feit dat Keren hier de boel over heeft genomen na de mysterieuze verdwijning van Orman, de zoon van de vorige Baron, maakt Noordam er niet aantrekkelijker op. In een langzame gang rijden we de zwakke helling op die richting het kasteel leidt. Vanaf hier kan ik de immense torens al zien, veel hoger dan elk ander kasteel dat ik ken. Voor de poort naar de binnenplaats worden we opgehouden door twee poortwachters, maar na een korte introductie laten ze ons binnen. Ik verlaat mijn lijfwachten bij de stallen, en wordt door Keren's mannen naar de Baron zelf geëscorteerd, voor zo ver je het escorteren kan noemen. Ik doe mijn best om een neutraal gezicht te houden terwijl we de trappen op lopen, maar heel goed lukt dat niet. Des te hoger we klimmen, des te meer kippenvel begin ik te krijgen. Het is nu al twee jaar geleden sins ik Keren zag, maar ik herinner me hem maar al te goed. De charmerende jonge krijger van dat feest dat met me danste. Het moet er allemaal prachtig uit hebben gezien, maar zijn ijzeren greep was alles behalve prachtig.
Al gauw komen we bij Keren's studeerkamer aan. Terwijl de ene wachter de Baron over mijn aankomst gaat informeren blijft de andere achter mij staan. Zo subtiel als ik maar kan probeer ik ongemerkt mijn handen aan mijn tuniek af te vegen. Dan gaat de deur open, en de wachter gebaart dat ik naar binnen kan komen.

"Wel wel, dit is een hoogst onverwacht bezoek." Keren zit achter zijn bureau, en zelf had ik plaats genomen in een van de stoelen daar voor. "Waar heb ik de eer aan te danken?"
"Ik ben hier om een zwaard voor mijn vader op te halen," vertel ik hem. "Er is echter vertraging opgelopen en dus moeten ik en mijn mannen hier enkele dagen blijven."
"En ik neem aan dat je hier in het kasteel wilt overnachten?"
"Als het niet te veel gevraagd is." Mijn keel is droog van de zenuwen, ik probeer het weg te slikken, maar tevergeefs. Het is even stil terwijl Keren bedenkelijk naar me kijkt, zijn duim langzaam over zijn onderlip strijkend. Uiteindelijk splijt zijn gezicht open in een brede glimlach. "Maar natuurlijk, Vrouwe. Ik zal iemand sturen om Uw kamer gereed te maken." Ik bedank hem en ga staan. Vervolgens loop ik iets sneller dan gebruikelijk richting de deur om zo snel mogelijk zo ver mogelijk bij Keren uit de buurt te komen.
"Nog een ding..."
Met mijn hand op de deurknop blijf ik staan, bang, maar niet wetend waarom. Ik draai me om naar Keren die nog steeds in zijn stoel zit. 'Rug recht, hoofd omhoog. Trots zoals je vader je dat geleerd heeft.'
"Die vertraging. Waar gaat dat allemaal over?"
"Een bewijs. De smidse wilde dat ik een bewijs liet zien voordat ik het zwaard mee kon nemen," stamel ik. 'Mooi gesproken.'
"Een bewijs, hm? Maar daar kan ik toch voor zorgen." zoekt hij in zijn lades naar een pen en een stuk papier. "Ik ben immers de baron, niemand kan mij hier iets ontkennen!" Zodra hij klaar is met schrijven vouwt hij het briefje dubbel en staat op. Keren loopt op me af om het "bewijs" te overhandigen, maar zodra hij dichtbij genoeg is houdt hij het buiten mijn bereik en grijpt mijn pols beet. "Trouwens," fluistert hij mij toe, "wie zo U niet helpen?" Dan lacht hij me weer toe en laat me los, en sneller dan ooit ben ik de deur uit. Eenmaal buiten kruipen de rillingen over mijn rug omhoog, en ik haast me naar de stallen om de commandant te zoeken.

Dit hoorde zo veel langer te zijn, maar ik heb dit stuk hier nu al weken liggen en ik geloof dat we het allemaal nu wel een beetje zat zijn.

[Isis (Islington)]

"Ik ben inmiddels de baron" -> inmiddels = immers

MAAIKE JE BENT FANTASTISCH! Dit is echt een van de betere stukken tot nu toe! Ik zal na de toetsweek z.s.m. proberen te schrijven. Voor nu ben ik in ieder geval blij dat er weer geschreven wordt en dat ik de tijd heb kunnen vinden om te lezen. Bedankt voor dit al redelijk lange stuk!

[Isis (Islington)]

James Uglilly
Smidse "De Hamer"
3e dag van de 4e maand van het 15e jaar van Morgarath.

James moest veel moeite doen om zijn enorme grijns te verbergen. Arlyn keek woedend hoe Rath met een glimlach energiek de smidse uit liep. De Vrouwe Marina staarde hem met open mond na en had een blik van herkenning in haar ogen. James wist dat ze elkaar eerder hadden ontmoet, dat had Rath wel een verteld. 'Jij daar, doorwerken, niet voor je uit staren!' brulde Hergen, en James pompte verder. Zodra er niemand keek spiedde hij uit het raam om te zien of hij Rath misschien kon ontdekken. Dat was niet het geval. Toen hij weer op keek was er opnieuw een klant verdwenen: de Vrouwe Marina. 'Waar zit jij met je hoofd? Je zit voor je uit te staren als een standbeeld!' zei Arlyn berispend. James besloot geen grote mond te hebben, en hij duwde de blaasbalg weer op en neer. Hij verveelde zich stiekem enorm, maar tegelijkertijd was hij veel te blij dat hij in een smidse kon werken. 'Je hebt een halfuur vrij. Geen minuut langer, begrepen?' bromde Arlyn. Haar glimlach verried dat ze hem waarschijnlijk wel mocht en hem wat extra vrij gaf. James knikte opgetogen, en haastte zich om zijn leren schort op te hangen in het kamertje waar ook het hout werd verzameld. Zodra hij zijn spulletjes keurig op had geborgen waar Arlyn ze vandaan had, griste hij zijn riem met zijn magere geldbuidel van de grond, en liep hij met grote passen naar de voordeur. Hij keek om, zwaaide dankbaar naar Arlyn en deed de deur achter zich dicht. Eenmaal buiten liet hij zich opgaan in de menigte, en onopvallend speurde hij enkele straten af, op zoek naar dat ene bekende gezicht...

[Anna]

Oh ik was zo mijn wachtwoord kwijt van deze site...
Arlyn komt een beetje over alsof ze een vervelende griet is die 24/7 ongesteld is... hmm... ze kan ook heel aardig zijn hoor jongens

[Anna]

Gaat er iemand nog schrijven of wachten we ergens op?

[Isis (Islington)]

Het enige waar ik op wacht is een nieuw stukje van iemand :p

[Anna]

Arlyn Bower
Smederij de Hamer

Ik stuur de nieuwe een half uur met pauze. Hopend dat hij snapt dat hij die belachelijk rijke man met zijn gedeukte pantser met zoeken. Dat snapt hij vast wel, denk ik. De nieuwe is, als ik het goed begrijp van Hergen, niet compleet op zijn achterhoofd gevallen.
Over een half uur is het zwaard van de baron van Karwij klaar en dan kan ik het alsnog iemand het laten bezorgen aan de dochter van de Baron... Ik zet Hergen en Richard aan het werk maar laat John ook pauze nemen. Net als ik zelf wil gaan zitten gooit er iemand roet in mijn eten, en niet zomaar iemand. Daar staat de dochter van de Baron van Karwij weer. Ze kucht bekakt om iemands aandacht te wekken en Hergen loopt haar kant op.
'Ik wil graag de baas spreken.' zegt ze hoffelijk en Hergen loopt mijn kant op, maar ik ben de baas niet. 'Papa is weg..' fluistert hij zachtjes tegen mij. 'Regel het, nog een half uur!' fluister ik, hij loopt weer terug.
'MEVrouw, dé dochter van...' begint hij overdreven aan alle kanten. 'IK, de zoon van de baas, moet Ú HELAAAAS mededelen dat het zwaard nog heeeeeeeel eventjes ligt te koelen, snappie?' zij overhandigd hem een briefje, waarna hij weer naar mij komt gelopen. 'Een briefje van, eeh, Keren.' Mijn ogen worden groot en ik gris het uit zijn handen.

Alexander, smid, overhandig het zwaard aan vrouwe Marina van Karwij, zo niet zal U op recht van wetboek 5, artikel 19, de doodstraf krijgen. Met vriendelijke groet, Keren van Noordam

'Met vriendelijke groet nog wel! De kerel snikt niet helemaal.' zeg ik terwijl ik het zwaard uit de koel/droog kast haal. 'Sinds Orman weg is gaat deze stad de verkeerde kant op...' zegt Hergen en ik knik. Hij brengt de dochter het zwaard, dat niet helemaal afgekoeld is en ik kan verder aan mijn eten. [/i]

[Isis (Islington)]

James Uglilly
Noordam
3e dag van de 4e maand van het 15e jaar van Morgarath.

Het was lastig dat James de stad niet kende. Hij had er niet over nagedacht hoe hij de weg naar de smederij terug moest vinden, of hoe hij Rath moest gaan vinden. Normaal gesproken zou hij de stad op zo'n manier hebben uitgekamd dat hij de jongen vanzelf tegen zou komen, maar hij had geen idee hoe de straten hier liepen. Hij was al drie keer langs dezelfde bakkerij gelopen en kwam uiteindelijk terecht in een wat smaller steegje waar hij zich normaal niet in gewaagd zou hebben. Maar nu dacht hij Rath daar te zien. James verstopte zijn magere buidel zo goed mogelijk onder zijn zwarte tuniek. Dit kledingstuk werd door al Morgarath's rekruten gedragen, en gold haast als onschendbaar. James had een hekel aan het kledingstuk, maar in dit donkere steegje kwam de kleur mooi van pas. Met zijn hand op zijn mes naderde James voorzichtig de jongeman die stond te praten met iemand die zich had gehuld in een donkere fluwelen mantel. De stof zag er duur uit, en de houding van de manteldrager duidde er op dat het niet een hardwerkende boer was die altijd maar voorovergebogen stond. James wachtte een tijdje in de schaduwen tot de twee uitgepraat waren. De manteldrager keerde zich plotseling om, en James herkende de lange haarlok die onder de capuchon vandaan piepte meteen. Vrouwe Marina liep hem voorbij zonder iets te zeggen, en verbaasd keek James haar na. 'Nieuwe baan?' Rath was James onhoorbaar genadert, en de jongen schrok zich een ongeluk. 'Rath!' riep hij toen blij verrast uit. De langere jongen sloeg James op zijn schouder. 'De enige echte! Maar vertel eens, wat deed jij in die smederij? Moet jij niet bij mijn vader zijn?' James kleurde een beetje rood. 'Ik wist niet dat je me gezien had in de smederij. Je was nogal druk bezig met Arlyn..' James probeerde onopvallend zijn zwetende handen af te vegen aan zijn tuniek. 'Je weet dat ik je niet zal overleveren aan mijn vader James.' zei Rath hoofdschuddend terwijl hij James het steegje uit leidde. Diep van binnen was de jongen best opgelucht. 'Maar vertel eens, wat doe je hier nou eigenlijk? Kom je soms voor...' Hierbij gebaarde Rath iets met zijn handen, waar James niks van begreep. 'Ik ben achtergelaten. Wat bedoel je met...' James wapperden spastisch met zijn handen in een poging Rath na te doen. Diens ogen werden groot. 'Je weet het niet? Wat doe je dan zonder je troep? Mijn hemel, ik moet nog heel wat vertellen dus merk ik al..' Rath schudde meewarig zijn hoofd. James keek zijn oude vriend niet-begrijpend aan, en had pas in de gaten dat ze weer bij de smederij waren toen Rath de deur voor hem open hield.

[Captain Reddish]

Isisaaaa, you ruined my escape plaaan