No Ordinairy People / Engelen Geval (NOP/EG)

[Isis (Islington)]

Personages:
Gjalt van Werkhoven met:
naam: Kayle "The Guardian" Aetherwing
leeftijd: 18
kleur ogen: (Gif)Groen
soort : Guardian Angel, Aartsengel
karakter: Goed, beschermend
uiterlijk: *FOTO*
Haar vleugels bevatten geen veren, maar Aetherstyx. Een metaal dat gehoorzaamd aan het brein. Ze kan haar vleugels dus perfect gebruiken.
gave ( indien van toepassing ) : Onschendbaarheid, de gave om iemand onschendbaar te maken. Deze persoon zal niet geschonden kunnen worden door enig gevaar. Deze kracht put haar uit, en ze zal deze kracht niet altijd kunnen gebruiken
Aartsengelen zijn in staat andere engelen te vinden in grote menigten.
vegetariër of menseneter ( indien van toepassing ) : Eet vlees, maar geen mensen.
verleden : Ze verliet op haar vijftiende haar geboortedorp. Haar ouders waren omgekomen en haar oudere zus was al eerder vertrokken. Buiten het dorp werd ze aangereden door een niet-oplettende-vrachtwagenchauffeur. In plaats van haar dood had ze een onderhoudend gesprek met De Wachter. Karthus de Zesde stuurde haar terug naar de levenden, als beschermengel. Sindsdien verricht Kayle deze taak. Haar zus is onvindbaar gebleken. Kayle heeft vele reddingen op haar naam staan. Maar gaat door het leven als een lichtelijk afgezonderde, exentrieke en net volwassen meisje. Haar vleugels vouwen zich in tijdens het lopen, en komen weer tevoorschijn zodra Kayle het luchtruim kiest.
Vrienden: Karthus de Zesde, Little Miss Annie -haar eerste geredde kind, die ze beschouwd als haar jongere zusje.-
familie: Alleen nog haar zus, maar zij is onvindbaar.
overig: -
intro: [Deze moet later maar komen, als ik een beter beeld heb van wie er meedoen en ik meer tijd/inspiratie heb XD]
foto: Zie uiterlijk

Kevin Bye met:
naam: Im'imas/Jason
leeftijd: ???
kleur ogen: rood
soort : Handlanger van Hades - God van de onderwereld
karakter: werkt al zijn hele leven voor Hades, voert opdrachten uit.
uiterlijk: In de onderwereld altijd zijn goden vorm, in de mensenwereld is het mogelijk voor hem in een mens te transformeren
gave ( indien van toepassing ) : transformeren mens, sterk en speelt met vuur.
kleur vacht ( indien van toepassing ): -
vegetariër of menseneter ( indien van toepassing ) : Alles, van mens tot dier
verleden :
vrienden: leeft in een clan, zuiden van Italië met zijn familie en vrienden
familie: heeft hij niet --> Hades heeft hem tot leven gewekt
overig:
intro: -
foto ata:
Fallen Angel:
*FOTO*
Human Form:
*FOTO*

Maaike Jansen-Freriksen met:
naam: Raleigh Moffett (Engels!!!)
leeftijd: 851 (17 in mensenjaren)
kleur ogen: Ijsblauw
soort: Fallen Angel
karakter: Voorzichtig. Heel beschermend over de mensen (en andere wezens) die hem lief zijn. Trouw, en doet wat hij denkt dat het beste is, al is dat niet altijd het makkelijkste.
uiterlijk: Wild, donker haar dat nogal eens voor zijn ogen valt. Bleke huid, hoge jukbeenderen. Wat langer dan gemiddeld en dun.
Zijn kleren zijn gewoontjes; donkere spijkerbroek, zwarte converse, een vest en een shirt.
gave ( indien van toepassing ): Hij kan de tijd stil laten staan. Niet langer dan enkele seconden (een minuut als het echt moet), en het vergt veel energie, dus hij kan het niet heel vaak doen.
kleur vacht ( indien van toepassing ): -
vegetariër of menseneter ( indien van toepassing ): Eet wel gewoon vlees (GEEN mensen) (waarom is een noraal diëet geen optie?)
verleden: Raleigh is in het Rijk Boven de Wolken opgegroeid, waar de engelen heersen. Hij was vroeger getraint als een beschermengel, maar hij verliesde zijn plaats in de rangen van de engelen toen het meisje waar hij verantwoordelijk voor was omkwam in een auto-ongeluk. Sindsdien leeft hij in Londen, waar hij gedwongen wordt om een normaal mensenleven te leiden.
vrienden: Nog niemand.
familie: Zijn ouders en oudere broers, maar ze hebben geen contact.
overig: Als gevallen engel heeft hij geen vleugels meer, maar af en toe kan je nog wel de schaduw van zijn vleugels zien.
intro: Moet dit?
foto:
*FOTO*

Jaweria Javed met:
naam: Helena Lucinda Hatsune
leeftijd: 16 ( 634 jaar maar heeft de uiterlijk van een 16 jarige )
karakter: Helena is een aardig meisje tegen mensen die ze mag, als ze je niet mag zal ze je kleineren en irriteren, maar op zich is ze een best een gezellig en vrolijk persoon. Ze is koppig en standvastig en was ooit romantisch ingesteld.
kleur ogen: blauw/grijs
soort : fallen Angel- geen goede maar ook geen slechte. Ze heeft een sterke vechtlust en een duistere kant als het op engelen neerkomt.
uiterlijk:blond haar,grote blauwe/grijze ogen, een normale lengte, ze is slank en heeft een bleke huid.
gave ( indien van toepassing ) : Hypnose, ze kan alles om haar heen in hypnose brengen voor maximaal een uur, als ze dat heeft gedaan kan ze iedereen om zich heen zonder enige moeite vermoorden of zichzelf laten vermoorden of dingen voor haar doen, maar ze gebruikt haar gave zowat nooit omdat ze de engelen zonder haar gave wilt vermoorden vind ze veel leuker.
kleur vacht ( indien van toepassing ): -
vegetariër of menseneter ( indien van toepassing ) : -
verleden : Helena was ooit een machtige engel en stond dichtbij de troon maar werd verliefd op een sterveling, ze moest kiezen tussen de troon en de sterveling en uit eindelijk koos ze voor de liefde( de sterveling dus ). Ze werd een gevallen engel, maar een paar weken later werd de jongen op wie ze verliefd werd vermoord door een Engel uit opdracht van de troon. Helena is er nooit meer overheen gekomen, Lucifer heeft vaak genoeg haar proberen over te halen om aan zich bij hem aan te sluiten e te veranderen in een duistere engel, hij had haar zelfs verteld dat zij een van de hoogste gevallen engelen zou worden, maar ze weigerde. Maar toch had ze besloten om niet terug te gaan naar de troon en om vergiffenis te vragen. Ze heeft een hekel aan engelen gekregen ook aan gevallen omdat ze door een engel haar liefde kwijt is geraakt. Maar toch heeft ze met een paar gevallen engelen vriendschap gesloten. Zowat alle engelen en gevallen engelen die ze tegenkomt probeert ze te vermoorden met sterrenschoten, meestal lukt het maar soms kunnen ze toch ontsnappen. Degene die een sterrenschot kunden ontwijken willen meestal wel vriendschap met Helena sluiten maar zij wilt zowat nooit vriendschap met ze sluiten en het heeft dan meestal tijd nodig voordat ze besluit dat je haar vriend/vriendin bent.
vrienden: een paar gevallen en gewone engelen en een paar andere wezens.
familie: ze heeft geen familie, tenminste zij wilt ze niet kennen maar ze heeft een oudere broer en een oudere zus.
overig: Haar vleugels zijn groot donsachtig wit en hebben een zilveren gloed. Ze heeft altijd een paar sterrenschoten ze had ze gestolen van een engel die ze toevallig had, de boog had ze zelf moeten maken omdat ze die niet kon stelen, sterrenschoten werken in principe hetzelfde als gewone pijlen, maar de punt van een sterrenschot is niet scherp en een mens of een ander wezen krijgt hooguit alleen een blauwe plek terwijl een engel meteen dood gaat en in stof veranderd. Als ze een kakkerlak of spin ziet wordt ze helemaal hysterisch en springt in de armen of op de rug van de eerste beste persoon en eist dat diegene de spin of de kakkerlak doodmaakt of ze verstopt zich op het dak als er een huis is- alleen voor kakkerlakken, spinnen en voor spookverhalen is ze bang dus dat zijn haar zwakke plekken en daarmee kan je haar ook dus heel snel aan het huilen krijgen. Door de jaren heen is ze in een vechtersbaas veranderd.
intro: -
foto:
*FOTO*

Jasmine … met:
naam: Daniel Grigori
leeftijd: 18
kleur ogen: storm grijs
soort : demigod/halfgod- zoon van Hades
karakter: Daniel is op zich best aardig maar is echt nooit heel vrolijk en gezellig behalve als hij dronken is, hij is soms- heel vaak- wel gewoon vrolijk zonder dronken te zijn maar weet het in 'bedwang' te houden door gewoon normaal te gedragen, dus door rustig en afstandig te blijven . Hij is slim en tactisch, weet hoe hij met wapens om moet gaan en heeft een duistere kant over zich die niemand wilt meemaken. O en hij is een enorme flirt en wint zowat elk meisje voor zich maar hij wordt ook snel gedumpt omdat ze eruiteindelijk achter komen dat hij slechts met hun speelt. Hij is behoorlijk lui en kan soms nogal irritant en nors zijn. O en hij is behoorlijk bazig.
uiterlijk: bruin haar, best lang, redelijk gespierd, ondeugende grijns, storm grijze ogen
gave ( indien van toepassing ) : hij kan ervoor zorgen dat de doden tot leven worden gewekt en kan je leven inkorten, hij wekt nooit de doden op nadat hij van Hades, Zeus en Poseidon op zijn kop heeft gekregen, levens inkorten van mensen en andere wezens doet hij alleen als hij je met heel zijn hart haat en als hij met diegene in een gevecht is verwikkeld.
kleur vacht ( indien van toepassing ): -
vegetariër of menseneter ( indien van toepassing ) : -
verleden : Daniel is opgegroeid in kamp halfbloed en was daar het buitenbeentje omdat hij de enige zoon van Hades was- op dat moment- op zijn 15e besloot hij om te vertrekken en kwam toen in het dorp terecht, het is daar eigenlijk bijna precies hetzelfde als in het kamp maar toch wat rustiger vind hij zelf en wat leuker omdat er niet alleen maar halfgoden zijn.
vrienden: een paar mensen uit het dorp
familie: Hades is zijn vader en zijn moeder kent hij niet.
overig: hij houd van feestjes die hij meestal zelf organiseert xD en is bijna nooit dronken hij heeft een hekel aan dronken zijn omdat hij dan super vrolijk en super gezellig wordt en het dan niet in 'bedwang' kan houden. Maar soms wordt hij toch dronken en de volgende dag heeft hij een kater en dan is hij altijd pissig omdat hij niet wilt dat mensen die kant van hem zien. Doordat hij heel lang in kamp halfbloed heeft geleefd weet hij hoe hij moet vechten en hij is er ook heel goed in.
intro: nope te lui. Jullie komen er later wel achter hoe ik schrijf ;p
foto:
*FOTO*

Isis Joling met:
Naam: Jannis Triton
Leeftijd: 20
Kleur ogen: Wisselt. Meestal grijs, maar soms zwart, blauw, bruin of groen.
Soort: Snakesister (lees meer bij verleden)
Karakter: Mysterieus, introvert, dapper, sterke wil, niet snel te beïnvloeden of als vriend te krijgen.
Uiterlijk: Lang bruin haar, dat er altijd verzorgd uit ziet. Met een spreuk kan ze haar haar elke kleur, lengte en model geven, maar meestal vindt ze dat niet nodig. Ze is niet dik, en ook niet dun.
Gave (indien van toepassing): Uiterlijk veranderen en magie gebruiken. (Hoewel beperkt)
Kleur vacht (indien van toepassing): /
Vegetariër of menseneter (indien van toepassing): Momenteel dierenvlees-dieet.
Verleden: Jannis is een snakesister, een zeldzame wezensoort. Dit is een geslacht waarvan de vrouwen afstammen van de bekendere Medusa. Zij hebben echter niet de beperking dat hun uiterlijk permanent afschuwelijk is. Ze zijn over het algemeen heel slim/sluw/listig. Er is slechts 1 clan snakesisters op de wereld. Dat over de geschiedenis van haar volk. Nu haar eigen geschiedenis c: Jannis is twintig jaar geleden geboren. Snakesisters worden op normaal tempo oud, tot hun 27e. Daarna vertraagd het verouderen, en zijn ze officieel volwassen. Daarna moeten ze met magie bepalen wat hun leeftijd is. Haar ouders zijn Mellon Cartney en Marlène Triton. (Achternamen worden via de moeder overgedragen. In feite heet elke Snakesister dus Triton, behalve zij die de clan verlaten of worden verbannen.) Ze groeide op in Londen, waar ze op kostschool zat. Ze heeft niet veel bijzonders meegemaakt, en na de kostschool ging ze naar Cambridge University, waar ze momenteel Griekse Mythologie studeert. Ze begon op haar 12e met harp spelen. Dat doet ze nog steeds, en ze droomt om beroemd te worden.
Vrienden: Enkele klasgenoten van de kostschool.
Familie: De Triton-familie, en haar vader Mellon. Haar zusjes heten Alaila, Byllan, Cedylla, Dorine, Emma, Felicia, Gillian, Heather en Ilony.
Overig: Jannis is dus de jongste. Maar dat had je waarschijnlijk al geconcludeerd. Twee van haar zussen zijn miner goed met magie dan zijzelf. Ze is D-moniaal opgevoed. (Het motto daarvan is: Mensen doen niks. Ze zijn banger voor jou dan jij voor hen. Ze zijn niks waard.) Ze weet alleen niet of ze zich hierbij wil aansluiten. (Gezien het feit dat ze enkele menselijke vrienden heeft, die haar niet waardeloos lijken.)
Foto:
*FOTO*

[Isis (Islington)]

Kayle "The Guardian" Aetherwing
"Release us, Gravedigger!" - Oosters Altaar in de Twisted Treeline, interactie met Yorick, de Grafrover
West-Londen, University of History, Afdeling Mythische Wezens, College over Engelen

'En daarom, mijn leergierige studenten, is het onmogelijk dat engelen bestaan. Hoewel vele mensen graag geloven dat ze een beschermengel hebben, is hun bestaan nooit bewezen. Volgens de Wetenschappelijke regels bestaan ze dus ook niet. En met die conclusie eindigt mijn college van vandaag. Zijn er nog vragen?' Vroeg Miss Tyler. Er was niemand die een vraag stelde, iedereen zat al drie uur in deze stoffige en muffe ruimte en wilde maar wat graag naar buiten. Miss Tyler had een bijzonder lang verhaal verteld over waarom Engelen niet bestaan. Wat ook was wat de mens aannam, omdat ons bestaan beter geheim kon blijven. Ms.Tyler had slechts verteld wat iedereen aannam als de waarheid. Ik bleef zitten in de banken terwijl de rest wegliep. Miss Tyler was bezig met het uitvegen van haar aantekeningen. Met een beweging van mijn hand sloot ik op afstand de deur. Ms.Tyler hoorde de klik en draaide zich glimlachend om. 'Onder de indruk van mijn verhaal, Kayle?'
Ze grijnsde en onthulde haar vleugels. Ik deed hetzelfde en begon ermee te bewegen om er weer bloed doorheen te laten stromen. Andere engelen verbaasden zich altijd dat ik dat ook deed, want mijn vleugels waren niet van veren. Echter, het Aetherstyx metaal waarvan mijn vleugels gemaakt waren gedroeg zich als levend vlees, en er stroomde dus ook bloed doorheen. 'Wow, indrukwekkend.' Klonk er vanuit de zaal. Ik verloor bijna mijn evenwicht zo snel als dat ik mij omdraaide. Met mijn vleugels corrigeerde ik mijzelf, zodat ik nu de jongen die dit had gezegd recht aankeek. Het was een slonzige jongen, met een naam die ik niet onthouden had. Terwijl ik ongeveer twee voet boven de grond zweefde sloeg ik mijn arm naar achter. Daarin verscheen een immens zwaard. De jongen trok wit weg en Miss Tyler begon te stamelen. 'Kayle, niet doen. Hij heeft niets kwaads in de zin. Daragh maakt hier geen problemen.' Ik bekeek de jongen, Daragh, nog eens goed. 'Je bent mythisch, maar wat ben je?' Vroeg ik hem. Hij keek nog steeds angstig naar mijn zwaard, maar nadat hij wat rechter was gaan staan sloot hij zijn ogen en verdween hij. 'Een vuile bloedzuiger... En wat moet je hier?' Ik sloeg met de botte kant van mijn zwaard naar een plek. Er klonk een bons en Daragh verloor zijn onzichtbaarheid terwijl hij versuft op de vloer lag. Miss Tyler schrok van mijn actie en riep dat we geen ruzie moesten maken. Ik keek naar Daragh en zei: 'Ik maak geen ruzie, ik wijs hem er alleen op dat hij niet moet proberen om mij van achteren aan te vallen. En om te bewijzen dat ik hem ook kan zien als hij onzichtbaar is, net als alle Aartsengelen.' Ik zakte terug naar de grond, vouwde mijn vleugels weer onder mijn shirt, en opende de deur.


'Stop, Kayle, alsjeblieft.' Daragh kwam achter me aan rennen. Ik zuchtte en draaide me om. 'We zijn niet helemaal goed begonnen vrees ik. Wil je wat drinken?' Ik grijnsde, als iemand mij wat de drinken aanbood, moest hij wel heel wanhopig zijn. 'Koffie zou fijn zijn.' zei ik met een glimlach. Daragh verloor in één klap zijn spanning. Er brak een glimlach door op zijn gezicht. Ik was niet helemaal aardig tegen hem geweest. Als mythisch persoon had hij net zo veel recht op een onderhoud met MsTyler als ik. En ik had eigenlijk eerst moeten controleren of er niemand anders in het lokaal was geweest. En hij kon er ook niks aan doen dat hij een vampier was.
'Kayle, ik wil je wat vragen.' Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan. 'Mijn broer, hij is nergens te vinden. Hij de laatste tijd nogal down...' I knikte en vroeg: 'Dat is vervelend maar waarom kom je daarmee bij mij?' Hij grimaste. 'Hij heeft, net als jou, vleugels. Dus ik hoopte dat jij mij daarmee kon helpen. Een paar jaar geleden kwam zijn beschermkind om. Sindsdien is hij onvindbaar. Ik vermoed dat hij zich ergens heeft teruggetrokken, en daar zich eerst heeft vergrepen aan de drank, en toen zijn geld op was aan de goedkope drank. Mevrouw Tyler vertelde me dat jij een Aartsengel was. Met onder andere het vermogen andere Engelen te vinden. Daarom hoop ik dat jij kan helpen Raleigh te vinden.' Ik knikte en dronk mijn koffie op. 'Prima, waar begin ik?'

Helena Lucinda Hatsune
Ik koesterde nog steeds wrok, ik zat nu in Londen, ik was degene die Alexander had vermoord op het spoor, hij was dus tegenwoordig dus ook een gevallen engel. De jongen ging een club binnen en ik dus ook, ik zou hem vermoorden, hoe dan ook. Hij zou dood gaan, verpulverd worden door stof en nooit meer bestaan zelfs niet in de hemel. Zodra een engel of gevallen engel geraakt werd door een sterrenschot ging hij dood, hij veranderde in stof, en zou nooit meer kunnen leven ook niet in het hiernamaals en ik zou ervoor zorgen dat dat zou gebeuren bij hem. het was echt hartstikke druk en wat voor slechte club was dit, de muziek die ze hier draaiden was zo slecht! Deze mensen hier hadden echt geen smaak. Even was ik de jongen- engel- die ik volgde kwijt maar al snel had ik hem weer gevonden, hij zat aan de bar, om nu een sterrenschot op hem af te voeren was niet handig, dan zou iedereen weten dat ik, nee wij anders waren, want hij zou verdwijnen, en zou alleen een beetje grijze of witte stof achter laten en dat wilde ik niet. Daarom besloot ik het om anders aan te pakken.
"Hey."zei ik flirterig terwijl ik mijn slanke hand op zijn schouder legde, hij keek meteen op en kreeg een glimlach op zijn gezicht. "Ik ben Helena." Ik gaf hem een warme glimlach."Luke."zei hij grijnzend. Een lelijke, zelfingenomen glimlach van een idioot."Hmm.'Ik pakte zijn drankje af en nam een slokje, hij vond het echt helemaal niet erg, goed hij zou in mijn trap vallen, en dan nog wel zo snel. Wat een lozer, hij was waarschijnlijk nooit een goede engel geweest. "Weetje ik heb het warm, laten we een rustig plekje vinden."giechelde ik. "Wat jij wilt schoonheid." ugh, hij noemde me schoonheid, gadverdamme, ik wilde hem nu meteen een klap verkopen maar hield me in. Ik pakte zijn hand en trok hem met me mee naar de achterdeur, we gingen naar buiten en ik duwde hem tegen een muurtje aan terwijl ik mijn hand rond zijn nek plaatste. "Ben je me nu al vergeten, Luke?"vroeg ik grijnzend. Luke keek me schaapachtig aan."Ik heb je pas net ontmoet."was zijn antwoord."Denk eens goed na, Luke, de troon had je de opdracht gegeven om Alexander te vermoorden."siste ik. Ik liet hem los en haalde mijn boog van mijn rug, het was echt een wonder dat het niemand opviel. uit mijn pijlenkoker haalde ik een sterrenschot. Luke keek me geschrokken aan en hield zijn adem in. "Hoe kom je daaraan?"vroeg hij terwijl hij in paniek raakte."Dat gaat jou niks aan."was mijn antwoord, "Herinner je mij al? Jij hebt Alexander vermoord uit opdracht van de troon. Jij hebt mijn leven verpest.""Hmmm. Alexander, ik heb inderdaad honderden jaren geleden een Alexander vermoord omdat het een opdracht van me was. Maar jou kan ik me niet herinneren. Wacht. Was jij zijn liefje dat erbij stond en hysterisch werd en begon te gillen? Ja dat was jij! Nu herinner ik me weer. Jij bent Helena Lucinda Hatsune." Luke straalde helemaal omdat hij me herinnerde. "Goed zo, je herinnert me weer. En weetje wat je me die dag had aangedaan?""Ik had je liefje vermoord.""Goed en weetje wat ik al die jaren heb lopen doen?""Nee maar ben je er nou nog niet overheen? Best wel zielig vind je niet? Hij zou toch op een dag doodgaan. Hij was immers een mens.""Maar hij werd vermoord en dat zit me nou dwars. En ik ben er wel overheen maar...."Ik richtte mijn pijl- sterrenschot- en boog op Luke en keek hem grijnzend aan, vanaf vandaag zou ik eindelijk rusten, hij zou dood zijn, hij zou nooit meer tot leven kunnen komen. "Nog een paar laatste woorden, Luke?"vroeg ik."Doe het niet, alsjeblieft. Je gaat je echt niet beter voelen door mij te ver-moorden."smeekte hij, maar het was te laat ik liet de pijl los en het kwam tegen zijn borst aan, meteen verdween hij en liet een laagje stof achter. Het was net alsof er een hele grote last van mijn schouders viel, hij was dood."Ik voel me nu wel beter." Ik ontrolde mijn vleugels en zette me af waarna ik wegvloog. Nu kon ik terug gaan naar het dorpje waar ik woonde, een dorpje waar alleen mythische/buiten gewone wezens konden komen. Normale mensen konden de plek niet eens vinden laat staan binnen gaan. Dat was het leuke aan dat dorpje, je kon gewoon rond vliegen als je dat wilde, nu bijvoorbeeld moest ik heel hoog gaan vliegen zodat geen mens me zou kunnen zien. En daar kon ik net zo goed laag vliegen, niemand zou het raar vinden om een gevallen engel te zien of een meermin, of ene vampier. Enige nadeel van het dorpje, er was daar een vrouw, de directrice van de school daar, die zo veel regels had opgesteld, je mocht bijvoorbeeld niet iemand vermoorden, helaas voor mij, ik mocht geen engelen daar vermoorden, maar meestal deed ik het toch, ze kon me moeilijk het dorp uitzetten, want ik zou dan om haar te irriteren mijn geheim aan de mensen tonen, gewoon mijn vleugels aan ze laten zien en dan vliegen en dat wilde ze niet. En er was daar een jongen, Daniel, de zoon van Hades en Persephone, voor hem was ze gewoon bang vanwege zijn vader, dus bij hem liet ze eigenlijk alles toe, maar hij vermoordde niet vaak iemand, meestal verwondde hij mensen en nam een stukje van hun leven af. Bij een gevallen engel was dat nogal moeilijk aangezien wij onsterfelijk waren dus mij kon hij eigenlijk niks maken. Eigenlijk vond ik het best geinig dat de directrice van de school daar bang voor Daniel Grigori was, zelf was ze een warlock.
Daniel Grigori
Ik word wakker achter de piano die ik midden in mijn slaapkamer had geplaatst. Op mijn bed zie ik 5 verschil-lende mensen, en op de vloer tussen de vuile borden, glazen en bier/wijnflessen nog meer mensen. O ja, ik had weer eens een feestje gegeven, maar dit keer niet een overdreven groot feestje. Maar nu moeten deze gasten echt weg. Ik wil mijn kamer graag voor mezelf hebben. Wanneer ik ze wakker probeer te maken mompelen ze iets maar blijven verder slapen. Waarom zitten ze eigenlijk allemaal in mijn kamer? Omdat ik ze toch weg wil besluit ik om ze zelf naar buiten te dragen, of eigenlijk sleep ik ze weg en dump ze vlak bij het meertje dat bij mijn huisje grenst, wanneer ze erin vallen zullen ze vast wel wakker zijn en anders verdrinken ze. En dat is niet mijn probleem. Waarschijnlijk verdrinken ze niet want ze worden vast wel gered door de meerminnen en meermannen die hier zowat altijd zitten. Er zitten bij dit meertje nog een paar huizen, maar de enige die be-woond zijn, zijn die van mij en die van Helena, een moordlustige gevallen engel. Maar die is al sinds een tijdje weg, daarom heb ik ze de mensen ook vlak voor haar deur gedumpt zodat ze niet in mijn weg zitten. En Helena is toch weg, dus zij zal ook geen last van ze hebben. Ik ga weer naar binnen en ruim mijn huisje op, zodra ik dat heb gedaan ga ik achter de piano zitten. Ik bespeel vele instrumenten maar de piano en drums zijn toch mijn favoriet. Een drumstel mocht ik niet van Helena hebben die zou te veel herrie maken en ze zou er last van hebben, maar nu ze toch verdwenen was zou ik net zo goed een drumstel kunnen halen. En wanneer ze terug zou komen zou ze gewoon pech hebben. Mijn vingers raken de toetsen amper aan wanneer ik een ijse-lijke gil hoor."Daniel Grigori! Kom naar buiten!" O ze is dus terug. Zuchtend sta ik op en ga naar buiten, Helena die niet op de grond staat, maar nog vliegt, maar heel dichtbij de grond zit, kijkt me kwaad aan. "Ben je weer terug?" vraag ik. "Dat zie je toch? Als je een feestje geeft dump die gasten dan ergens anders in plaats van hier! Voor mijn deur." gromt ze kwaad. "O, maar jouw huisje was het dichts bij en als ik ze voor mijn huisje liet liggen zouden ze mij waarschijnlijk in de weg lopen en dat wil ik niet.""Dump ze maar ergens anders." snauwt He-lena."Pech gehad."ik ga weer naar binnen en doe de deur op slot zodat ze me niet kan halen om de mensen op te ruimen. Uit eindelijk worden ze toch wel wakker. Zo lang blijven ze vast niet slapen. En door Helena's gil waren ze al langzaam aan het wakker worden. Nu Helena terug was zou ik minder feestjes kunnen geven, godverdomme, zij verpest ook alles. Al hoewel als ik haar zo ver krijg om ook te komen kan ik ze wel blijven geven.
Raleigh Moffett
London

The rain had been drumming against the window for a while now, and the skies were dark. He hadn't turned on the lights though. The darkness complimented his mood. Lightning lit up the room for a moment, revealing the threadbare furniture and piles upon piles of books. The room was small, with an old tv sitting in the corner. Against the wall stood an old sofa, with a stained coffee table in front of it. There were also two armchairs by the fireplace, which was covered in soot. On the sofa lay a young man. It was too small for him, so his feet dangled off of one of the armrests. One thin arm with faint track marks on it dangled off the sofa, and the other one was draped across his stomach. He had raven coloured hair, yet his skin was ghostly pale. A letter on the table had his name on it; Raleigh Moffett. He would've changed it after he had been kicked out of the Realm in the Heavens, but he hadn't. He honestly didn't care that his name was "unusual" as some might say, and that it might attract unwanted attention. "Let them track me down", he thought. "Let them find me."
"And please God let them kill me."

Another lightning bolt, but Raleigh didn't move a muscle. The rain was getting lighter now, and soon it had stopped completely. The silence was complete. There weren't even any cars driving past or dogs barking.
Hours later, when the sun appeared on the horizon and broke through the clouds, he still lay there. Only when the sun shone through the tattered curtains he got up, but only to lay back down again when he had closed the curtains.

The lifechanging thing.
Jannis Triton
DVDB (Dag van de Brief)

'Jannisss, kom je eten liefje?' roept mam. Ik kom mijn kamer uit, en ga naar de eetzaal. Ik zal even uitleggen waarom we een eetzaal hebben. We wonen met 10 meisjes, mijn vader en mijn moeder, samen in één huis. Dan heb je nogal wat ruimte nodig. Deze negen andere meisjes zijn mijn zussen, en net als ik zijn ze Snakesisters. Ik leg nog wel een keer uit hoe dat zit, maar ik denk dat het je nu niet interesseert. Je zou alleen maar in slaap vallen. Hoe dan ook, we zijn niet 100%.. menselijk. We kunnen ons uiterlijk nogal veranderen. Ik heb het liefst grijze ogen en lang bruin haar, maar soms moet ik het familie-uiterlijk aannemen. Dat houdt in dat mijn ogen dan groen zijn en mijn haar zwart. Mijn zussen zien er allemaal stuk voor stuk verschillend uit. Mijn oudste zus heeft een vriendje, Matthis. Matthis houdt van blonde meisjes met blauwe ogen, dus zo ziet mijn zus er bijna altijd uit. Deze zus heet Alaila. Dan heb je mijn minst oude zus, Ilony. Ik mag haar het meest. Ze gelooft niet in de weerzin van mensen, en houdt van de natuur. Haar haar is meestal ergens tussen rood en bruin, en haar ogen zijn groen met lichtbruine streepjes. "Jannisss, ssstop met dat gepieker, je gebakken muisss wordt koud!" Dat is mijn moeder. Ze heeft krullend zwart haar en groene ogen. Het familiekenmerk. Ze is meestal wel lief, en ze bedoelt dingen goed. "Jannisss, eet nou alssjeblieft liefje!" Sorry, ik zal even mijn eten opeten, ik vertel straks meer.

Ik houd helemaal niet van muizenvlees. Eigenlijk sowieso niet van vlees. Maar ik mag geen vegetariër worden van mama. Dan wordt ik de clan uit geschopt, en dat wil ze niet hebben. "Janniss! Janniss! Een brief voor je!" Dat was Emma. Ook één van mijn zussen. Rood haar, heldere blauwe ogen. Ik pak de brief aan, en open de envelop.


"Beste Jannis,

Dit jaar is je laatste jaar in het tehuis. Hier kun je niks aan doen. We weten dat je bij je familie wilt blijven, maar je bent ontdekt. Een leerling op je school heeft een vermoeden dat je anders bent. " Ik vloek. Van wie is deze brief? En hoe hebben ze me ontdekt? "Je moet naar een kamp. Het is voor magische creaturen, en er zal je geleerd worden hoe je moet omgaan met je legendarische achtergrond. Je zult er omgaan met leeftijdsgenoten, dus maak je geen zorgen. Het duurt enkel deze zomer. Daarna kun je weer infiltreren in de gewone wereld. Tot die tijd blijf je IN JE KAMP" Blijkbaar was dat belangrijk... "Jannisss, isss er ietsss misss? Je bent bleek!" 'Het iss nikss mam!' antwoord ik, maar na enkele tellen overhandig ik haar het papier. Haar ogen vliegen heen en weer, en naarmate ze vordert in de brief beginnen haar handen steeds meer te trillen. Ik bijt op mijn tong, als ik besef dat ik met mijn "s" gesproken heb zonet. Meestal heb ik het onder controle en praat ik normaal. Maar soms floept het er zo uit. Alhoewel, de "s" glijdt meer dan dat het floept. Maar daar moet ik me nu geen zorgen om maken. Ik moet weg bij mijn moeder. Weg bij mijn zusjes. Weg van het huis waar ik mijn hele leven al doorbreng. 'Ik ga niet mam.' zeg ik. 'Je ssult wel moeten kindje.' Even staar ik mam verbouwereerd aan. 'Wat?' vraag ik met een klein stemmetje. 'Dese brief isss van Ssseuss.' De "s" van mama wordt steeds duidelijker hoorbaar. Een teken van paniek.

Im’Imas
‘’Hey Jason!’’ Roept Jason’s oude vriend Amir naar hem, snel kijkt Jason om en legt zijn hand op de schouder van de iets kleinere jongen.
‘’Wat doe je hier Amir? We mogen hier niet komen, ga alsjeblieft terug en werk je niet in de nesten.’’ Amir schrok, hij wist dat hij hier niet mocht komen, maar als zelfs zijn beste vriend hem wegstuurde wist hij het ook niet meer. Iets was goed mis, er hing een dreigende wolk boven de stad. De een na andere blikseminslag sloeg in op de steen, bovenop een pilaar stond een steen. Een oude tempel staat eromheen gebouwd, het dak is ingestort maar de steen is ongedeerd.
‘’Ik word steeds machtiger Jason, spoedig kom ik je halen.’’ Fluisterde een duivelse stem, Jason hoorde de spookstem al jaren in zijn hoofd. Alleen nu er overal oorlog heerst in de wereld zijn dit de perfecte situaties voor “hem”.
‘’Je bent niet machtig genoeg me hier af te maken, en de dood zou te makkelijk zijn Hades.’’ Fluisterde de onverschrokken jongen terwijl hij naar de steen liep. De jongen greep naar zijn riem en trok en een van diamand gemaakt zwaard uit.
‘’In naam van de goden!!!’’ Schreeuwde Jason, een tornado van blauwe energie schoot uit het zwaard de lucht in. Een enorme kreet vulde Jason’s oren, hij viel op de grond en met zijn handen op zijn hoofd probeerde hij het geluid weg te jagen. Hij sloot zijn ogen, haalde zijn handen van zijn oren en wist wat hem te wachten stond als hij ze open deed.
‘’Ik weet dat je er bent.’’ Fluisterde hij in een taal die niemand behalve Hades spreekt, Jason opende zijn ogen en hij was in een groot paleis. Hij haalt zijn hand van de steen en bovenaan de trap staat een grote troon omringt door schaduwen. Zijn zwaard in zijn linkerhand en verlamde rechterarm liep hij richting de troon, onmogelijk dat hij dit kon winnen.
‘’Al jaren zit je MIJ achterna Hades, maar je hebt de moed niet zelf naar de mensenwereld te komen of een van je hulpjes! Je bent niet sterk genoeg, je bent oud en zwak!’’ Hades keek de schreeuwende jongen aan en zonder zich verder te verroeren bleef de jongen stokstijf staan, Hades had macht over zijn brein en dwingt de jongen op zijn knieën. Zijn hoofd gebogen probeert hij de kracht van de demon te weerstaan, met tegenzin geeft Jason toe aan de kracht van Hades.
‘’Je hebt mij veel last bezorgt, maar je hebt niet helemaal gelijk weetje… er zijn genoeg van mijn volgelingen op aarde, alleen nog niet zoals mijn ECHTE handlangers. Die hebben allemaal een kuurtje ondergaan waardoor ze me altijd blijven gehoorzamen, tot ik ze ontsla en in de hel laat branden.’’ Hades liet de jongen weer bewegen zodat hij hem recht kon aankijken.
‘’En jij wordt ook een van mijn handlangers. je had gelijk, de dood is TE makkelijk. Maar voor de rest van dit tijdperk mijn slaaf zijn, tot het einde ter tijde staat me wel aan.’’ De demon keek opzij en er herrees een andere demon uit de schaduw, groter en sterker dan Hades zou je denken, maar Hades zijn gedachten zijn machtiger dan die van wie dan ook. Zijn wil is sterker en laat mensen voor zich buigen wie hij wilt. ‘’Haal de beul.’’ Drie woorden, de drie woorden die Jason’s leven voorgoed veranderen…


Op het plein voor Hades zijn paleis
Een groep volgelingen liep voor op Hades, terwijl de jongen vastgeketend naar een bed werd gebracht. Jason werd duizelig toen hij de beul zag, zijn oude vriend Amir stond daar met alleen een boek. De demon pakte het boek uit de beul zijn handen en ging naar Jason die op het bed vastgeketend werd.
‘’Je had vast een grote en vreselijke demon verwacht he? Maar niet eens je eigen beste vriend, hoe goed je mensen soms toch vertrouwd… maar nu zul je hetzelfde lot ondergaan als vele andere van mijn slaven, je zult net als een van hen worden. En het zal PIJN doen… dat beloof ik je Jason, zoon van Halbarad.’’
Jason spande al zijn spieren aan, zonder succes probeert hij zich uit de stalen kettingen los te wurmen. Een raar versje van Hades en even later schaduwen uit het boek, de schaduwen binden zich om Jason en de metalen kettingen verdwijnen. De jongen zweeft, een paar meter voor Hades.
‘’Nu mijn jongen, zul je de pijn gaan voelen. Hades grijpt naar zijn riem, alleen is het geen zwaard wat hij eruit trekt. Alleen maar een heft komt tevoorschijn en Jason laat een kleine glimlach. Een paar woorden van Hades en er komt een groot metaal uit dat ontstaan is uit schaduwen, Jason’s ogen worden groot. Hades steekt het zwaard recht in Jason’s hart, de schaduwen uit het zwaard en om Jason verdwijnen. De jongen valt op de grond en zakt ineen, hij schreeuwt het uit maar niemand die hem te hulp schiet.
Even later vat zijn lichaam vlam van de kaarsendrager, vele delen van zijn huid verschroeien. Aders komen naar boven en klappen, bloed stroomt over zijn lichaam of wat er nog van over is.

Raleigh Moffett
Appartment, London

The trademark London rain had given way to a watery sun in the morning. And as the sun rose, so did Raleigh, but only to close the curtains. But he didn't stay on the sofa for long, though. His mind was tired of reliving old memories and coming up with random thoughts, and his muscles were yearning to be used. The fist thing he did was putting water in the kettle, and while he waited for the water to boil he went to the small bathroom to wash his face. Raleigh turned on the tap, folding his hands into a cup to catch the cold water. After he splashed it on his face, Raleigh looked up and in the mirror. It had a crack in the upper left corner, but Raleigh didn't bother buying a new one. A skinny 17- year old looked back at him with a blank stare. Icy blue eyes that once had looked as if they could pierce your soul had long since lost their shine. A messy mop of raven hair that almost reached his eyes, which had dark bags under them from the lack of sleep. 'I really should go outside...' He broke the execontact with his reflection as he heard the kettle, and made his way back to the kitchen to pour himself a cup of tea.

Late in the afternoon there was a knock on the door. Raleigh lay sprawled across the sofa again with a book in his lap, without acknowledging the knock. The person outside knocked again, harder this time. "I know you're in there, Moffett! Open up!" Raleigh raised an eyebrow at this, but didn't get up. There was a pause, and Raleigh assumed that whomever wanted to see him had left. Suddenly there was a loud bang and the lock of the door flew right off, right across the room. The intruder slowly opened the door, but didn't step inside.
"You're going to pay for that," Raleigh said without looking up. "I suppose I am," she sighed and stepped inside, closing the door behind her. There was an awkward silence as the woman eyed him, while Raleigh stubbornly kept staring at his book."Allright, spit it out," he said eventually. "You've come all this way to see me, you might as well tell me what you've got to say.""I've come to help, you-"Raleigh snorted dissmissivly at this. "Help? Please, if you're going to lie to me you might as well try to be convincing." She opened her mouth to retort, but Raleigh was faster. "Who are you anyway? A Hunter? A scientist? You're not from the MI6, are you?" He finally looked at her as he said this. She looked about his age with long, strawberry blonde hair and bright green eyes with specks of golden. "Daragh sent me," she said with a steely look in her eyes. "He told me you were in trouble and asked me to check up on you." Raleigh sighed a quiet 'ah' and looked down to his lap, in which the now forgotten book lay. He marked the page and closed the book, putting it away for now. "So you've met my alter-ego."
"Alter-ego?""Yes. The Devil makes copies of all the Angels in the Realm Up Above. They look exactly like us, but their personalities are the exact opposite," he told her. He had learned all about them and the Realm Down Below in his years at the Academy. It seemed like a lifetime ago."So you really are an Angel," she concluded. Raleigh opened his mouth, but then closed it again. He hestitated before finally answering."....No.""No?"
"Not any more..."

Return of Magic?
Jannis Triton
2 dagen voor de brief...

'Hé, Jannis! Wanna catch up this afternoon?' riep Alfred aan de andere kant van de gang, met zijn verschrikkelijke, neppe accent. 'Sorry, kan niet! Huiswerk!' schreeuwde ik hem toe. Alfred was een vrij populaire jongen. Blonde krullen, blauwe ogen... Je snapt me wel. Vaak liep hij rond in van die trainingsjasjes, met zo'n stomme pet op z'n kop en van die lompe "Sneakers" aan. Persoonlijk vind ik niks slangerigs aan die dingen. En ik heb op dat gebied aardig wat recht van spreken... Maar dat doet er nu even niet toe. Alfred was dus hopeloos verlieft op mij. Waarom uitgerekend op míj? Bijzaak. Hij hing altijd om me heen. Sinds de dag dat ik op deze school zit, de allereerste dag zeg ik je! Alfred probeerde altijd afspraakjes met me te maken, en als hij de kans kreeg, ging hij naast me zitten. Vorig jaar was ik er eens zó zat van dat ik 's ochtends met een ander uiterlijk naar school was gegaan, en me voorstelde als een nieuwe leerlinge. Helaas kreeg ik toen fiks op mijn sodemieter van mama. 'Hé Jannis!' Ik negeer het geroep van Synthia. Vroeger was ze mijn beste vriendin. Ze is knalverliefd op Alfred. En nu voel je al wel aan komen: Toen ze uitvond dat ik veel meer aandacht van hem kreeg dan zij, keerde ze zich tegen mij. Natuurlijk viel dat te verwachten (dat hebben mijn ouders al lang uitgelegd, en het er van kinds af aan in gestampt). Gelukkig heb ik Soroya. Dat is tegenwoordig mijn vriendin. Ze is superslim, ze is aardig, en ondanks dat ze zich niet onder de plamuurlagen verstopt, ziet ze er vaak heel mooi uit. Vroeger was ik best jaloers op haar, maar nu we vriendinnen zijn niet meer. 'Jannispannissssss!' Ik beet op mijn tong om niet tegen Synthia uit te vallen. Negeer het denk ik bij mezelf. 'Gaat het Jen?' Opgelucht draaide ik me om naar Soroya. 'Kom, gaan we naar mythologie!' Ze haakte haar arm in de mijne, en sleepte me mee naar de tweede verdieping. Al snel was ik Synthia weer vergeten. Ik schrok op toen ik in de gang klassieke vakken tegen een meisje opbotste. 'Ssorry!' riep ik, en met een hoofd dat een beetje rood werd rende ik snel naar Soroya, die al bij de deur van de collegezaal stond. 'Ik vind het altijd zo grappig,' zei ze met pretlichtjes in haar ogen, 'dat je de "s" zo schattig uitspreekt als je zenuwachtig wordt!' Ik werd nog roder, maar toverde een glimlach op mijn gezicht. 'Tsja, bijna mijn hele familie slist...' Ik haalde "onverschillig" mijn schouders op. 'Dat bedoel ik niet!' zei Soroya ietwat geschrokken. Blijkbaar had ik haar verkeerd opgevat. 'Ik bedoel gewoon... Ik geef je eigenlijk groot gelijk! Ze is lang, ziet er aardig uit en... Knap!' Ik floot tussen mijn tanden. 'Verliefd?' 'Nee! Maarre... Ze ziet er wel uit als een engel!' Ze schoot in de lach. Ik wilde net scherp opmerken dat de mytische engelen heel anders waren dan mensen, toen ik besefte dat ze eigenlijk wel gelijk had. Ze had iets engeligs. 'Jongedames, mag ik even passeren?' De leraar mythologie, met zijn honingblonde stekeltjeshaar, rinkelde met de sleutels, en met een glimlach stapte hij tussen ons door naar de deur van de collegezaal. Binnen een paar tellen werden Soroya en ik bijna verdrukt, en moesten we ons naar binnen haasten om nog twee plekken naast elkaar te kunnen bemachtigen.

Kayle Aetherwing
London, 47th Avenue, Block 4

Ik had nog nooit eerder een monster uit de Hel gekust .Ik weet dat dit klinkt als het begin van een grap over een ex, maar het is echt zo. - Bobby Dollar, De Weg Naar De Hemel - Huis van de Duivelin in kwestie.

Hij was het dus, Raleigh Moffet. De duisternis in het huisje hadden zijn gelijkenis met de Bloedzuiger eerst verborgen, maar de overeenkomsten werden duidelijk toen ik met een beweging van mijn hand een lichtbol boven mijn hand liet drijven om het hele appartement te verlichten. 'You`re a Fallen?' Vroeg ik Raleigh, hoewel ik het antwoord al wist. Raleigh knikte en er viel weer een gênante stilte. Hij doorbrak deze door mij te vragen wat ik hier nou kwam doen, behalve hem zoeken uit naam van zijn Andere-Ik. Ik grijnsde. 'I was eager to meet you, Fallen Angel. And it was nice to meet you. See you soon!' Met deze woorden liep ik naar buiten, hem verbluft en met licht openstaande mond achterlatend.

Buiten pakte ik mijn mobiel om een nog niet ingeloste schuld terug te betalen.
"Bank Of Scotland - Godlike"
*Login*
Username: Kayle Aetherwing
Password: Custos333

Ik tikte het banknummer van Raleigh (Dat ik verkregen had via mijn favoriete hacksite) in en maakte een bedrag van 35 pond over.
"Lock it Up. Kayle Aetherwing" schreef ik in een kort berichtje erbij. Hoezo, Engelen hebben geen gevoel voor humor?
Ik opende mijn muziek en ging richting het busstation.

Mijn oortjes begonnen zeer te doen. Ik was bijna thuis, en deed mijn oortjes uit. Met mijn hoofd nog bij de muziek opende ik de deur. Ik sloot de deur en verbond mijn mobiel met mijn Wi-Fi. Mijn mobiel gaf enkele geluiden die aantoonde dat het overspoeld werd met berichtjes. De meesten kwamen van SolitaryWolf, een oude vriend uit Amerika. Hij heette eigenlijk Chris, maar iedereen van de ingewijden noemde hem SolitaryWolf. Dit was ook de naam waaronder hij zich verschool op het internet. Hij was de internet-nerd van mijn vriendencirkel. Hij was een weerwolf, wat zijn naam nog ironischer maakte. Daarnaast was hij niet het type "Nerd" wat je verwachtte. Hij zag er strak uit, en was gewild op feesten en school. Ik had een tijdlang een relatie met hem gehad, maar Amerika en Groot-Brittanië lagen iets te ver uit elkaar om dat goed vast te kunnen houden, zodoende waren we weer teruggegaan naar de fase ervoor: Skype-contact en hulp op afstand. Opeens voelde ik een pijnscheut door mijn rug gaan. Ik klapte op de grond en schreeuwde het uit van de pijn. Ik stuiptrekte op de grond, vol pijn en afgrijzen.





Na een half uur zweten en rollen wist ik me genoeg te concentreren om de pijn uit te bannen. Ik griste mijn mobiel van tafel. Deze rinkelde constant. Ik nam op en kreeg een vaag bekende stem aan de lijn. 'Kayle, je wordt verwacht in het hogerop. Er is een noodvergadering uitgeroepen. Jason is gedood, en weer tot leven gewekt. Je weet wat dit betekend... Ga naar je kamer en kom snel! We zullen wachten tot je er bent.'
De stem wachtte niet op antwoord maar hing op. Ik hees mijzelf overeind en ging naar mijn kamer. Ik plofte uitgeput op bed en droomde weg.

Ik werd in mijn droomwereld opgewacht en verwelkomd door Petrus, de ceremoniemeester bij deze vergaderingen.
'Welkom, Aartsengel Kayle.
We hebben gewacht. Neem plaats op je zitplaats en luister naar het verhaal van Grimm. Het betreft je jongere broertje Jason...

Helena Lucinda Hatsune

Nu hij - degene die mijn leven heeft verpest- dood is heb ik eigenlijk niks meer te doen. Normaal gezien zou ik nu naar een spoor van hem zoeken maar aangezien hij dood heb ik niks te doen. Het enige wat ik nu nog doe is huilend mijn kop tegen de muur aanslaan omdat de rot zoon van Hades mijn huis steeds binnen dringt en niet wil vertrekken wanneer ik het hem vraag. Hij eet heel mijn koelkast leeg.
"Ga alsjeblieft weg, Dan."zucht ik."Nee. Ik zit te eten." zegt hij."Ga in je eigen huis eten!"snauw ik kwaad naar hem."Ik heb geen gezond voedsel."zegt hij schouderophalend. Arg. Kan hij nog vervelender zijn. Rotzak. Ik moet mijn kamer raam voortaan echt dicht houden! Hij komt namelijk altijd via mijn kamer raam naar binnen.
"Eet en rotop!"grom ik naar."Een beetje respect graag, je praat wel tegen een halfgod hoor!" hoor ik Daniel zeggen."Voor jou, Dan, heb ik geen respect."schreeuw ik naar hem terwijl ik de tv aan zet.

Can't ignore the Master...
Jannis Triton
1 DNDB (1 Dag Na De Brief, of 6391 Weken en 4 Dagen Na Moeder Alfidia)

Ik denk dat ik eerst de telling hierboven uit moet leggen. 1 Dag Na De Brief snap je wel, gisteren kreeg ik die achterlijke brief van "De Meester". Maar Moeder Alfidia ken je waarschijnlijk nog niet. Moeder Alfidia was de belangrijkste Snakesister in de geschiedenis. Ze baarde 26 kinderen, en is daarmee benoemd tot ultieme Snakemoeder. De wens van elke Snakesister zou moeten zijn om zo veel mogelijk dochters te krijgen. Elk krijgt een naam die begint met de eerstvolgende letter uit het alfabet. Kijk maar bij mijn zussen hoe ik dat bedoel als je wilt. Je kunt dus aan de hand van de naam van een Snakesister bepalen hoe veel oudere zussen ze heeft. Hoe verder in het alfabet, hoe slechter voor jou, maar hoe veel beter voor je moeder... Maar goed. Alfidia had dus 26 dochters, die allemaal een eigen gezin begonnen. Deze 26 zijn dus na Moeder Alfidia het meest bekend. Als Snakesister moet je ze alle zesentwintig uit je hoofd kennen, maar daar ga ik je niet mee vervelen.

Ik ben vandaag gewoon naar school gegaan. Foute keuze. Alfred heeft ingebroken in mijn kluisje en die vanbinnen volgegooid met roze verf. Soroya was ziek en kwam niet. Synthia heeft me de hele dag gestalkt, en samen met haar vriendinnen heeft ze me in de aula laten struikelen. Ik had een discussie met de leraar, die uitliep op een ruzie... En als kers op de taart ging mijn tas stuk, en moest die "engelendudin" me helpen. Ik schaamde me dood! Maar er is iets aan haar. Er klopt iets niet... Net alsof ze echt.... Maar dat kan natuurlijk niet. Behalve Goden, Snakesisters, Halfgoden en Hellehonden is er niets meer over van de mythologie. Toch? Maar ik ben nu thuis. Ik ga lekker naar mijn kamer en harp spelen. 'Janniss?' Mama. 'Jaaaa?' 'Je moet vanmiddag weg.' 'Waar heen?' kreun ik. 'Pak een grote rugzak in, en vergeet je magieboek niet!' Ik kom met een ruk overeind. 'De bijeenkomst is toch pas over twee maanden?' schreeuw ik naar beneden. Mijn magieboek gaat alleen mee naar een magische gelegenheid. Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik mam's antwoord afwacht. 'Sssorry Janniss. Je gaat op kamp.' De tranen die al een tijdje achter mijn ogen prikken, zijn nu niet langer tegen te houden. Ik duik in elkaar op mijn bed, en ik druk mijn gezicht in mijn kussen.

Kwartier later
Ik moet er het beste van maken. Ik wrijf in mijn rode ogen en kom overeind. Ik moet een rugzak... broeken... shirts... truien... vest... zaklamp... toilettas... Zo prop ik snel mijn tas vol. Verzoek Iris Messaging. Inworp: Één Drachme alstublieft. Ik schrik niet van deze onverwachte verschijning. Ik heb hier van gehoord. Snel haal ik een Drachme uit mijn bureaulaatje, en gooi ik die in de mistige wolk. Jannis Triton? 'Ja, Heer.' (Het was een mannenstem). Zeus hier. Ik verwacht je vandaag nog op het kamp. 'Ja Meester!'NEGEER ME NIET NOG EENS! buldert Zijn stem onverwachts, en dan lost de mist op.

Raleigh Moffett
London

It had been three days since the encounter with what he assumed was an Angel, and there had been no word from her ever since. With the exeption of the money to buy a new lock, of course. The thing that annoyed him the most though, was the fact that she hadn't done anything. She had merely asked if he actually was Raleigh Moffett, gotten her answer, and left. Surely she must've had a reason to track him down?
The skies were grey and the air was chilly as he walked down the street. Typical late-fall weather, but one got used to it. Raleigh walked down the street, avoiding the back alleys and some specific corners where he knew he would find dealers. He hadn't used anything in a while now, but the temptation was still there.
It was rush hour, and the streets were packed with people. To avoid the immense massa's of humans, Raleigh took a detour around an old building. The alley was damp and filthy, and had probably housed more than a few homeless and drunk people. He got about halfway when a soft but determined voice made him stop in his tracks."Stop right there, you."
Raleigh did as he was told to, but didn't look for the source of the sound. She would show herself eventually. Patience and keeping ones cool was the key."What's this then, a robbery?" he said, keeping his gaze fixed on a garbage bin in the end of the alley. "Oh, nothing of the sort. You wouldn't have anything on you anyway." A seemingly young girl stepped out of the shadows, holding an impressive bow. On it lay an arrow, and it was pointed at his chest. The arrowhead, however, wasn't sharp, but blunt and made out of some sort of white material. White Point Star. Angelhunter?"That looks mildly intimidating," he retorted as he eyed her. Her features were young, but just like him her eyes showed her actual age. She was shorter than him, with curly blonde hair and blueish grey eyes. She raised an eyebrow at him and replied; "It should, seeing as it could kill you." He scoffed at the certainty she answered him. "I highly doubt it." "Oh, playing brave, are we? Bravery is a kind word for stupidity, don't you think?" "No, not playing brave at all. I'm not an Angel." The expression on her face didn't change when he said this, but Raleigh could practically see the thoughts and curses flying through her head at that moment. "But...""Disappointed, are we?" he said before she could continue. "That's a shame.""What, if not an Angel, are you then?" The frustration in her voice was eminent. "I'm not sure myself, but you may call me a Fallen." She lowered her bow, much to Raleighs relief. He wasn't actually sure of what effects White Point Stars had on Fallen Angels, but he wasn't about to tell her that."I'm looking for Angel Kayle Aetherwing, and I have been informed that you two met three days ago." "So?"
"So, where did she go?" Raleigh shook his head slightly in disapprovement. Even if the Angel that had broken into his house, Kayle, had told him where she'd go, he wouldn't have told this girl. Whomever she thought she was."What's your name?" he asked. ".... What?""Your name." They were quiet for a few moments, eyeing each other suspiciously. Eventually she answered. "Helena. Helena Hatsune." Raleigh nodded, filing the name away in his head. "I have no idea where she went." Helena raised her bow again, this time pointing the arrow at his head. "Don't play games with me, Fallen," she said in a low voice. "I am not," Raleigh replied coolly, though he was very uncertain as to what she would do.
"I could shoot you in the head right here, right now. Now tell me, where did she go?""I am aware that you could shoot me, but that'd be wasting an arrow on your part and getting heavily bruised on mine, and neither of us is interested in that. Now, I already told you; I don't know where she went." Helena stood there for a moment, looking as if she might actually release the arrow, but then she put it back in the quiver on her hip. "I'm not finished with you," she said, before revealing her silvery wings and flying off.

Left out.
Jannis Triton
2 DNDB (2 Dagen Na De Brief, of 6391 Weken en 5 Dagen Na Moeder Alfidia)

'Jannisss, NU beneden komen!' krijst mijn moeder van beneden. Met drie treden tegelijk dender ik van de trap, terwijl ik mijn rugzak achter me aan trek. 'Janniss, het iss niet voor nietss een RUGsak!' mompelt mam, terwijl we meewarig haar hoofd schudt. 'De takssi sstaat al voor de deur...' zegt ze, terwijl ze diezelfde deur opent. Ik schiet snel in mijn regenjas en sleep de rugzak naar de deur. 'Dag mam.' zeg ik, en ik probeer mijn verdriet niet te laten merken. Doen alsof het me koud laat. Het miezert, en het is mistig en koud. Ik trek de jas dichter om me heen en draai me een laatste keer om naar de deur, waar mijn moeder staat te zwaaien. Dan gooi ik mijn tas achterin, en stap in de taxi. 'Athley Lane 10, Sounthern.' zeg ik, terwijl ik mijn gordel vast doe en door het beslagen raampje naar buiten tuur.

'Sir.. Are you shure you're going in the right direction?' vraag ik een half uur later. De chauffeur zwijgt. Dan rijdt hij een smal steegje in. Nu weet ik het zeker: Foute boel!' 'Who are you? Let me out!' De taxi stopt, en mijn gordel springt los. 'Go then.' zegt de chauffeur, met een ijzige, kille stem. Ik ruk de deur open en sleur mijn rugzak mee. Met piepende banden vertrekt de zwarte taxi, mij achterlatend in een donker steegje, ergens in Engeland. 'Fuck.' zeg ik, en ik kijk om me heen, op zoek naar licht of een kaart. Het enige wat ik zie, is een kapot donskussen dat achter een vuilnisbak vandaan puilt. Een bewegend kussen om precies te zijn. Mijn nieuwsgierigheid wint het, en ik besluit een kijkje te nemen. 'NO STEP FURTHER!' Een meisje met een boog staat voor me, en richt een witte pijl op me. 'What are you doing?' vraag ik. 'You ask me, Raleigh?' Ik trek mijn wenkbrauw op. Verkeerde vermomming aangenomen. Verdorie! Waarom liep die jongen de andere kant op? 'I'm sorry. You misunderstand. I'm not Raleigh.' Het meisje lacht honend. 'If you're not, who are you then?' Ik flits naar mijn lievelingsuiterlijk, met bruin krullend haar. Nu kijkt het meisje me argwanend aan. De boog en de pijl zijn op mijn borst gericht, en ik slik. 'Jannis Triton. Pleased to meet you.' zeg ik. 'Triton? You mean a real... Fuck! THANKS IDIOT, NOW I'VE MISSED RALEIGH!' Ik trek mijn wenkbrauw op, terwijl het meisje haar pijl opbergt. 'Well, you're going to that stupid camp of Zeus?' Ik knik maar. 'Great. Another one... Shit...' Het meisje blijft een hele poos staan schelden. Ze lijkt me te negeren, en uiteindelijk loop ik weg. Aan het einde van het steegje neem ik de gestalte van "Raleigh" weer aan. Nu op zoek naar een fatsoenlijke taxi...

Kayle Aetherwing
We`re in Heaven!

'Jason is enkele dagen geleden door Hades gedood en gerekruteerd als monster. Hades dwingt hem om moorden te plegen. Of zal dat gaan doen. Dit zal hem ook vanbinnen verwoesten. We hebben geen idee waar zijn ziel heen is. Het spijt me...'
Ik kookte vanbinnen van woede. De ziel van een engel is het belangrijkste. Als zijn ziel bewaard blijft zal de engel in kwestie herboren worden. Jason`s ziel was dus vermist. Dit kwam helaas wel vaker voor, maar Jason was nog jong... Hij had nog heel veel levens te gaan. Hades had twee uur geleden een officiële dagvaarding gekregen. Deze had hij geweigerd. Dus was het gevolgd door een oorlogsdreiging. Hades had vervolgens gezegd dat niemand te hard van de stapel moest lopen en had vertelt dat iedereen rustig moest nadenken, dat hij al het recht had om Jason te doden. Ik heb geen idee of dat zo was. Ik had mijn broer de afgelopen paar jaar niet meer gezien of gesproken. Maar Hades had mijn broertje gedood, en daar was ik niet bepaald blij mee...

Down on that Burning Earth
Ik stond bovenop het hoogste gebouw dat ik kon vinden in deze klotewijk van Londen. Overal lag rotzooi en sliepen junkies en dronkaards. Raleigh liep weg uit het café waar hij in had gezeten. Niet veel later stond één van de junkies op en liep hem achterna. Raleigh liep een steegje in. Met een snelle slag van mijn vleugels stond ik op het volgende gebouw. 'Stop right there!' schreeuwde het meisje dat Raleigh sinds een dag achtervolgde. Het meisje had een grote boog van haar schouders gehaald en richtte een pijl op Raleigh. Uit de zijkant van haar shirt kwamen lichte beetjes wit. Ze was zenuwachtig en kon haar vleugels kennelijk niet onder controle houden. Ik haalde mijn eigen boog van mijn rug af en legde rustig een pijl op de pees. Het meisje hield haar boog gespannen terwijl ze ene onderhoudend gesprek met haar doelwit had. Ik hoorde haar zeggen dat ze naar mij op zoek was, grijnsde en trok mijn boogpees aan. Op dat moment liep het meisje echter weg van Raleigh, met grote passen. Na enkele stappen onthulde ze ook haar vleugels en vloog ze weg. 'Lahs Yah...' fluisterde ik. Ze kreeg een lichte, roodgloeiende kleur.

Ik ontvouwde mijn Aetherstyx en daalde af totdat ik vlak naast Raleigh zweefde. 'Well, how nice of her to tell you her name.' Raleigh keek om en knikte mij toe. 'Afternoon Kayle.' Ik knikte terug en er viel een stilte. 'Why is she chasing you?' Raleigh asked. Ik zuchtte. 'Her history is a sad one, but she`s just hunting whatever Angel she encounters... So that makes me a target, I guess...' However, it`s not that important, for her Arrows can`t hurt me, White Point, Bloodcursed, Sunhallowed or whatever sort of arrows she`ll use. They can`t hurt an angel that stands higher in the ranks then her, for we`ll have our Intervention. But that`s a fact few Angels know about, so please keep your mouth shut about that...' Raleigh knikte bedachtzaam. 'Just for the record, can I kill you?' Ik grijnsde en haalde mijn schouders op. 'I`ve got no idea... But, Raleigh, about something else: You`re hungry? I`ve some sandwich stuff at home, and I need to speak with someone for a while.'

Im’Imas
‘’What have you done to me?’’ Vroeg ik Hades, boven het altaar zweefde hij in zijn zwarte gedaante zonder echt lichaam. ‘’I’m suprised you ask me about that, i just stole your soul, it’s placed where no-one can find it.’’ Hij lachte terwijl hij die laatste zin zei, ergens voelde ik een agressie opkomen. Ik spande al mijn spieren aan en stond rechtop, mijn lichaam stond in brand en van binnen leek het wel een gevecht tot in de eeuwigheid, zo’n pijn deed ‘t. ‘’When do you stop fighting about that pain, let it go boy…’’ Zijn stem werd vager en langzaam viel ik neer, een zwarte waas vulde mijn ogen en ik voelde niets meer.

Vastgeketend werd ik wakker, mijn armen waren aan kettingen gebonden, hetzelfde gedaan met mijn benen en ik kon door de kettingen niets bewegen. De duisternis waar ik in keek leek heel onheilspellend. Een vaag gezang van lage stemmen vulde mijn oren, ik probeerde te luisteren wat ze zeiden maar het was moeilijk verstaanbaar. ‘’Welcome to your First Ritual, Im’Imas.’’ Riep Hades met een opgezette maar lachende stem. ‘’My name is Jason… you know that!’’ Mijn krachten namen af en de pijn werdt steeds erger. ‘’Let your human life go, you’ll be one of the demons of the underworld from now on.’’ Duivels lachte, lachte alle mensen op aarde uit. Een donderslag uit de wolken trof mijn lichaam, de kettingen sloegen los en ik stond recht voor mijn meester. Volledig gehoorzaamde ik hem, de pijn is weg en veel kan ik niet meer doen tegen zijn wil.

‘’I’ll give you your First mission, i hope it’s not to much asked. But one of the angels is very “Annoying” me, Aetherwing Kayle will be your primary target. Only come back when you killed her.’’ Mijn eerste opdracht, en gelijk al een hoge rang engel! Ik strek mijn armen en meteen schieten er vuurballen en stralen uit, ik glimlach en bekijk mijn nieuwe krachten als demon. Zoveel vuur er nu te pas gaat komen… de wereld zal het nu een stuk zwaarder te verduren krijgen.
‘’I’m coming for you Kayle, even if you’re my sister.’’

Raleigh Moffett
Kayles Place - London

The Guardians apartment was located above a shop on a relatively quiet street. It was a neat little place, completely furnished with only a few hints of supernatural activity. Quite unlike his own dingy place.
While Kayle boiled water for the tea, Raleigh had a look around the house. He bemusedly noticed that the books Kayle had taken with her from Above had covers of regular books around them. On the shelf lay a pendant shaped like a Devil's Trap. A Devil's Trap is the shape of a pentagram with markings in Ancient Yllish on the lines. Raleigh picked it up and studied it with interest. Devil's Traps were quite scarce, at least functioning ones. They were made of Palladium and a gemstone of the owners choice. Apparantly Kayle had chosen Aquamarine to match her Aetherstyx wings. But going through the trouble of obtaining one meant that she was either scared out of her mind by Demons or that she actually needed the protection, and Kayle didn't seem like a coward.
"Found something interesting then?" Kayle said as she entered the room carrying two steaming cups of tea. "Quite," Raleigh replied and joined her at the coffee table, sitting down on the sofa as Kayle sat across him. They were quiet for a few moments as she searched for the right words, but eventually she spoke. "I need your help."
He raised his eyebrows at her. The pendant was quite the giveaway, but he didn't actually think she trusted him enough with whatever hellish problem she had.
"My brother... he was killed and resurrected by Hades. His soul was taken, and now he is forced to kill for him." She paused, not certain wether to go on or not. "I fear... I fear that he may be after me.
"When did you hear of this?"
"Three days ago, after I had visited you and returned back home." Raleigh nodded. If the Devil truly had caught and recruited Kayles brother then he wouldn't hestitate to have him kill her. Not only that, as of today she officially had a Hunter on her heels as well."Have you spoken to the High Council yet?" Raleigh asked her. The High Council was in charge in the Heavens. Like the Congress, except it doesn't shut down.Kayle shook her head in response. "They know, and they won't help. Their idea of solving a problem is destroying the source." Raleigh nodded grimly. He had gotten to see the Counsils problem solving methods up close."I need to find him before the High Council does... There might still be a way to save him."
"Kayle," Raleigh started, careful to choose the right words. "How are you ever going to be able to make a deal with the Devil? It's basically a suicide mission!"
"Which is exactly why I need your help."

Im’Imas
Een poort omringt door bliksem vormt de terugweg naar de aarde zelf, voorzichtig haal ik mijn handen erdoor. Er gebeurd niets en ik stap met m’n hele lichaam door de poort.‘’Kayle… I’m coming for you’’ fluisterde ik met een zware duistere stem. De duisternis vulde mijn lichaam en schoot me naar de aarde, het herinnerde me aan de dooddoeners van Harry potter, zo voelde het dus om als een schaduw door tijd en ruimte te zweven. Een einde kwam aan de gang en als een speer schoot ik eruit. Op mijn handen en knieën drukte ik mezelf overeind.


Crossing a demon
Jannis Triton 2 DNDB (2 Dagen Na De Brief, of 6391 Weken en 5 Dagen Na Moeder Alfidia)

Ik loop nog altijd rond in een duistere gettobuurt van Londen, met een enorme rugzak en het uiterlijk van ene Raleigh. Een zacht, snorrend geluid laat me stoppen met lopen. Op de grond ligt een soort... Schaduw. Het lijkt op een jongen, maar tegelijkertijd ook weer niet. En hij slaapt. Ik vraag me af of ik hem wakker moet maken, want hij ziet er nogal duister uit. Maar als ik het niet doe, wordt hij misschien vermoord of bevriest hij! Voetje voor voetje nader ik de schaduw, en ik duw met mijn voet tegen hem aan. Zelfs door mijn leren schoenen heen voelt hij koud aan. 'Wakker worden.' zeg ik, niet heel hard, maar ook niet te zacht. Anders hoort hij me niet. 'Who are you?' klinkt een stem in mijn hoofd. 'STOP!' gil ik meteen, en ik druk mijn handen op mijn oren. Die stem, afgrijselijk! 'Jannis Triton is my name you have to get in somewhere or people will kill you!' brabbel ik, in de hoop dat de schaduw niet gaat praten. De schaduw ontbloot scherpe tanden, en ik deins achteruit. 'Leave me alone.' Ik knik hevig, en spurt de steeg uit. Waarom stikt het hier toch van al die dingen? 'Remember not to disturb a demon!' galmt de stem nog in mijn hoofd. Zodra ik de hoek om ben, houdt het op. Ik ben nu in een grotere, bredere straat. Fijn, bewoonde wereld. Het is vrij donker, en één van de twee straatlantaarns knippert een beetje. De andere is helemaal uit. Ik loop gewoon verder, en negeer het onzekere, beklemmende gevoel dat me waarschuwt. Ik blijf doorlopen, en de straten worden langzaam maar zeker beter verlicht. Uiteindelijk kom ik in een gezellig straatje terecht. Er staat een ronde, rode brievenbus en een telefooncel. 'Haleluja.' prevel ik. Een huis aan de overkant trekt mijn aandacht, al weet ik niet waarom. Het is een vrij normaal huis, misschien een beetje klein. Het bevind zich boven een winkeltje. Het is nog vrij donker, en de straat is stil. Bijna nergens brandt licht, behalve bij het kleine huis. Ik moet nu denk ik stoppen voor de nacht, anders kan ik morgen niet verder naar dat stomme kamp... Ik besluit om maar aan te bellen bij de winkel, hopelijk kan iemand mij daar vertellen waar de dichtstbijzijnde herberg is. Voor de zekerheid neem ik de gedaante van "Raleigh" aan.

Im’Imas
De poort sloot zich achter de engel, hij stond ergens op een hoog gebouw in London. Beneden liepen een hoop mensen, zelfs om deze tijd lopen er nog mensen over straat. Ergens valt ’t de engel op dat er twee mensen een smal steegje in lopen, een met een grote sigaar en de ander met een jas vol zakken.
‘’How much you pay for them?’’ Hoort Im’imas degene met de grote jas zeggen.
‘’So they’re going to play it that way…’’ waarbij de engel een duivelse grijns opzet, hier weet hij wel wat leuks van te maken…

Hij neemt een snelle vlucht naar beneden en verschuilt zich in schaduwen in de straat. De jongen met de sigaar haalt een stapel papieren briefjes uit z’n broekzak, geeft ze aan de man waarna hij ze gelijk telt.
‘’Here you have them.’’ Hij geeft de man een zakje met wit spul erin, de man steekt zijn vinger erin en houdt m bij z’n neus.
‘’Don’t sniff that stuff, you’ll get burned if you even try it…’’ zei de engel terwijl hij naast de man tegen de muur geleund stond. De man keek hem met grote ogen aan, recht in de donkere ogen van de engel. De engel stak zijn hand uit terwijl het licht uit de ogen van de man zijn lichaam verliet. De engel liep de straat uit terwijl de man op zijn knieën zakt.
‘’That feels good.’’ En hij liep de drukke straat in, vol hoop dat hij niet op zou vallen.

Helena Lucinda Hatsune

'DANIEL.' Ik probeer hem wakker te krijgen, maar na een paar woordjes te hebben gemompeld gaat hij gewoon verder met slapen.... in mijn bed. Hij heeft mijn koelkast leeggeroofd en slaapt in mijn bed. Kan het nog erger. Zuchtend loop ik mijn slaapkamer uit en ga in de woonkamer op de bank zitten, ik ben te lui om de afstandsbediening te pakken daarom staar ik naar een zwarte beeldscherm. Heel leuk.Echt leuk.
Straks moet ik boodschappen gaan doen aangezien mijn koelkast leeggeroofd is door Daniel. Ik moet ooit echt een keer aangifte doen, hij breekt steeds in en eet mijn koelkast leeg.

Zwarte rook komt uit het niets vandaan, nee hè. Niet alweer. Ik wordt opgeroepen door Satan, als het zwarte rook is wordt je opgeroepen door Satan en als het witte rook is wordt je opgeroepen door de Troon.
Helena Lucinda Hatsune. Alweer laat Satan zichzelf niet zien, hij verstopt zich ergens denk ik.
'Wat wilt u?'vraag ik bits, ik weet dat het niet handig is om zo tegen Satan te praten, je weet maar nooit wat hij met je gaat doen.
Mis je je oude plaats? Je zat 3 plaatsen lager dan Ariana toch? De belangrijkste Engel. Hij begint weer over Ariana, hij weet dat ik een hekel aan Ariana heb, ze is een egoistische engel dat denkt dat ze zo veel beter dan iedereen is.
'Ja ik mis mijn oude plaats.' zeg ik mokkend.
Ik kan je jouw oude plaats terug geven, maar dan hier, aan de duistere kant. Als je je bij mij aan sluit krijg je zelfs mijn teken. Je hebt tot volgende week vrijdag te tijd om te besluiten wat je doet. Dag Helena. Satan weet dat ik me nooit bij hem aan zal sluiten, dat weet hij. Hij had het dit keer ook over zijn teken, zijn teken is een gouden zon op de nek met een zwart randje. Als je zo'n teken hebt en je hoort bij Satan ben je wel heel belangrijk, tot nu toe hebben maar 2 engelen zo'n teken, Cameron Briel en Molly Hawkins.

Ik zit weer op de bank, zonder zwarte rook om mij heen, maar wel Daniel naast me. Hij is dus eindelijk wakker.
'Hoi. Waar kom jij vandaan?'vraagt hij verbaasd.
'Dat. Gaat. Jou. NIKS AAN. Jij gaat nu meteen boodschappen voor mij doen want ik heb niks meer in huis.' snauw ik.
'Je hebt wel iets in huis. Je hebt nog..'
'Ja ik heb bonen, maar ik wil geen bonen eten. Dus ga maar lekker boodschappen doen.' Daniel staat zuchtend op en vertrekt. Ik weet dat hij geen boodschappen gaat doen, maar hij vertrekt in ieder geval.

Im’Imas
Hij liep iedereen geluidloos voorbij, zonder ook maar enig geluid te maken of aan zijn capuchon te trekken viel het al over zijn hoofd. Gekleed in zijn duistere mantel viel het echter niemand op dat hij bloed aan zijn lip had, hij had zich tegoedgedaan aan het lichaam van de dooie man.
‘’Nu nog achter de woonplaats van m’n zusje komen… dan kan ik eindelijk weg uit deze verrotte wereld.’’ Fluisterde hij tegen zichzelf, terwijl hij zich inbeeldde hoe hij zijn zusje zou gaan vermoorden. Donderdagavond, altijd uitverkoop. De verlichte winkels lichte heel de straat op, zelfs de lantarenpalen zouden niet nodig zijn geweest als avonden als deze.
‘’Zoekt u iets?’’ Vroeg een doodgewone man met een stapel reclamefolders in zijn hand, met een glimlach op zijn gezicht gaf hij de man een folder.
Geweldige acts op de King George Corner, van vliegende wezens tot toverkunst.
‘’Vliegende wezens?’’ Vroeg de duistere man met een glimlach. ‘’Wat bedoelt u daarmee?’’ De man wilde al antwoorden maar hij werd de mond gesnoerd.
‘’Vliegende mensen? Met vleugels ofzo?’’
‘’Nee nee, alleen maar gigantische vogels die de gekste toeren uithalen.’’ Zei de man lachend. Alsof mensen konden vliegen, dat vroeg de man zich nu wel af… had de mysterieuze man iets achtergehouden voor hem.
‘’Meneer? Hoezo dacht u vliegende mensen?’’ Voor hij het wist stond de man alweer voor zijn neus, zonder ook maar een meter gelopen te hebben.
‘’Omdat mijn zus en ik, met nog een grote groep engelen zijn. Maar ik val onder de gevallen engelen, oftewel, dooie engel.’’ De man schrok zich kapot, hij had de man al raar zien verschijnen voor zijn gezicht.
‘’Zoekt u een uitweg? Ik zal er u een wijzen, de dode komen er altijd makkelijk vanaf… zij hoeven geen pijn te leiden… dus ik zal vandaag maar eens genadig zijn…’’ De ogen van de engel lichten op en de ziel van de man vond zijn weg naar de hel, het lichaam van deze onschuldige man viel neer op de grond. Mond open, ogen open en schreeuwende mensen was wat Im’Imas hoorde. Mensen keken hem niet eens aan, geen belangstelling voor de moordenaar. Niemand boeide het dat hij ontkwam, alleen dat het gore lichaam zo snel mogelijk werd verwijderd…

[Captain Reddish]

Well, I'm back... are you?
enjoy!

Raleigh Moffett
Kayles Apartment - London

They kept on discussing the subject all evening and until late at night. Raleigh wasn't keen on going on a demon hunt at all, and he kept on telling Kayle how bad of an idea it actually was. He did this not because of cowardice, but because reclaiming a soul from Satan himself was deemed impossible. If getting to the Underworld wasn't considered a challenge, getting back would certainly be. But Kayle kept her ground, trying to convince him that getting Jason back wasn't impossible, just improbable. In the end they had to agreeon disagreeing. Raleigh had not said yes to joining her, but he hadn't said no either. Now they were sitting in their respectable places, each with their nth cup of tea in hand, going over the conversation again in their heads. Occasionally Raleigh would glance over at Kayle. He admired her bravery, but as Helena so kindly had told him: bravery is merely a kind word for stupidity. He admired Kayle nonetheless. She would do anything to get her brother back, Raleigh just wasn't sure wether or not he wanted to risk his life for this stranger as well. What life exactly? He had been cooped up in his apartment for ages, with only books and drugs as his companions. If he didn't help Kayle then he certainly would wihdraw to that state. But a beating heart was still better than a non-beating one.
He looked at Kayle again, and caught her staring at him as well.
"You really want me of all people to accompany you," he said. "Don't you?" Kayle nodded softly, but kept quiet.
"I suppose... I suppose I-" but he was interrupted by three quick knocks on the door. Raleigh shot a look at the clock hanging on the wall to his right. It was almost half past one, no one should be around at this time of night, not that he knew of anyway. Kayle rose from her chair and walked towards the door. Raleigh looked after her until she disapeared into the hallway. Without a sound he got up as well, putting his cup down on the table, and sneaked towards the hallway himself. He stayed behind the corner though, careful not to reveal his presence. He managed to pick up parts of their conversation, thus fitting the pieces together himself. It was something along the lines of "Who are you? But... what? Impostor... Daragh?"

DARAGH?

The moment that name reached his ears Raleigh revealed himself and stomped over towards the door. He pushed past Kayle and grabbed his twin by the collar, staring at a pair of eyes identical to his. But something wasn't quite right. This young man certainly looked exactly like him, but the feeling was wrong. He had the wrong energy around him, with fear basically beaming out of him.
And it certainly wasn't his brother.

Ik heb nog aardig wat dingetjes in gedachten voor het gesprek dat volgt, dus kan degene die dat gaat schrijven even een gil geven? Dan kan ik dat doorsturen ^^

[Isis (Islington)]

RESPECTKNOP

[Isis (Islington)]

As two drops of water...
Jannis Triton
2 DNDB (2 Dagen Na De Brief, of 6391 Weken en 5 Dagen Na Moeder Alfidia)

De deur werd geopend door een meisje. Meteen gingen er allerlei herinneringen door me heen, maar één was dominant: De herinnering aan een meisje op school dat tegen me aanbotste en zich verontschuldigde. 'You're at... Cambridge University, right?' flap ik er uit. 'Yeah. But... Who are you?' antwoordde Engelendudin me. Even had ik zin om mijn tong af te bijten, maar beter van niet. 'I eh...' stamelde ik. 'But what... Impostor.. Daragh?' Wat? ging het door me heen. Twee opties, óf Raleigh heet geen Raleigh, óf Raleigh is de helft van een tweeling. Zodra Engelendudin de naam "Daragh" had uitgesproken kwam iemand uit de schaduwen van de gang naar voren. Hij duwde Engelendudin aan de kant en greep mijn schouders beet. Tweeling. Angst ging door me heen. Wat als hij merkt dat ik niet ben wie hij denkt dat ik ben? 'Raleigh! Haven't seen you in ages!' Ik keek Daragh's tweelingbroer aan, en probeerde overtuigend te lijken. De jongen hield me stevig vast. 'Kayle, revealingspell please. This is totally wrong.' zei de jongen, en hij keek me haast vernietigend aan. Crap. 'Don't waste your time on that, it'll not work.' sprak ik, terwijl mijn ogen steeds naar beneden flitsten, naar de handen van Raleigh die me stevig vast hielden. 'But this might.' In een vloeiende beweging nam ik mijn gewone uiterlijk aan. 'Oh, hello handsome... What do we have here?' Raleigh liet los, en bestudeerde me nogmaals goed. 'Jannis Triton, Snaksister.' Ik maakte een buiging. Raleigh trok zijn wenkbrauw op, en keek me afwachtend aan. Met een zucht gaf ik toe. 'I'm lost here, by some idiot cab-driver-thing... I had to take cover, since there are Dark things all over this town...' legde ik uit. 'A shape-changer, hm? So what's it like changing sexes? I've always wondered.' Mijn mond zakte open. 'Really? THAT'S your question?' Ik zuchtte. 'Well, it's... Weird, but useful. And I needed to look not-like-myself.' 'And you chose me of all people? I'm flattered.' Ik knikte, terwijl ik langzaam rood kleurde. 'Let me ask something please.' mengde Engelendudin zich in het gesprek. 'Why did you come to us?' ze keek me nieuwsgierig aan. 'I... I need a place to sleep for the night, so I was hoping you could direct me to an inn somewhere nearby?' Raleighs gezicht toonde een mengeling van verbazing, wantrouwen en iets wat leek op... Een aankomende lachbui. 'An inn? What century did you come from?' Ik haalde mijn schouders op. Ik kwam nou eenmaal niet veel in de buitenwereld, behalve school. 'There still are some, right? They're much cosier than hotels I think.' Met smoesjes maak ik vaak een mooi einde aan een domme fout. 'Well, I would say they're all closed by now...' begon Raleigh. 'All right, all right...' mopperde Engelendudin. Met een gezicht dat niet veel goeds leek, opende ze de deur verder.

[Captain Reddish]

Aaalbatrooooss, it's your turn!