Kolonisten van Babalonia

[Captain Reddish]

Zo mensen, we zijn weer terug in het heden! Ik heb, zoals jullie vast al hebben gezien, een slotje op KvB gezet op Hyves. We gaan hier toch schrijven en dan heeft het niet veel zin om alles de hele tijd te blijven verplaatsen. Cutting out the middle man, so to speak.

Schrijf ze!
-Le Reddish

[Isis (Islington)]

Ik vind dat het na 4 stukjes wachten weer de beurt is aan Miss Maaika.

[Isis (Islington)]

Heyhey,

Ik heb het slaapliedje gecomponeerd! Het lied zelf komt op www.gjlegioen.webs.com te staan (als het lukt), de bladmuziek komt er waarschijnlijk ook bij. Ik zal kijken of ik de bladmuziek + tekst hier ook kan downloaden voor jullie

Filmpje: http://gjlegioen.webs.com/apps/videos/v ... s-lullaby-
Bladmuziek: http://gjlegioen.webs.com/apps/photos/p ... =187775064
Veel luisterplezier!

[Isis (Islington)]

Hey Dearies,

GAAN JULLIE NOU NOG SCHRIJVEN OF HOE ZIT DAT?
Vooral Maaike! Ja, jij daar, ik weet dat je dit leest! Nee, je hoeft niet weg te kijken, je kunt beter gaan schrijven voordat er iets gebeurt! *onheilspellend muziekje* Dat was het c:

[Isis (Islington)]

Nieuw stuk van Romy:

Isa komt even later terug met het nieuws dat ik met Brooke een of ander medicijn moet gaan halen. Licht van de Maan, twee flesjes heeft Isa gezegd. Samen met Brooke ga ik op zoek om het Licht van de Maan te kopen. Vast bij zo’n oud mannetje of zo. Zodra we bij de hut aan komen die Isa had beschreven zien we een mannetje, zoals ik al dacht een oud mannetje des nog niet te min mag ie vast wel vriendelijk zijn, zijn kruiden tuintje te wieden. “En wat kan ik voor u doen vrouwtjes” kakelt hij. Brooke neemt in eens het voor touw. “Doktertje! Een goede vriend van ons heeft een, ehum, kater van een drink wedstrijd. We hebben te horen gekregen dat u het beste medicijn had, Maan van het Licht? Toch?” Ik rol mijn ogen. Goede vriend hé? Je kent hem amper… Je kent ons amper. “Licht van de Maan bedoeld ze, meneer” als de man fronst. Zijn gezicht klaart op.”Oh maar natuurlijk vrouwtjes toch, kom binnen, kom binnen” Brooke stapt verzekert naar binnen en ik volg haar op de hielen. De man loopt naar achter mompelend. “Brooke, kijk uit!” waarschuw ik haar voor het gat in de vloer. Ze kijkt niet uit en valt op de grond. Achter in het huis hoor ik de man schreeuwen. “Ga Isa halen” zegt Brooke op een manier waar van ik twijfel of het nog wel vriendelijk is. Ik bedoel… Ik kan haar en die man toch ook wel optillen? Ik zucht en ren naar de herberg terug. Niet geconcentreerd. Mijn hoofd blijft steken bij de toon van Brooke. Als of ze mij niet aardig vind. Nou, ik ben niet de persoon die met iedereen bevriend moet zijn… en ik ben ook niet zo gek van haar, maar die toon als of ik lager dan haar was. Buiten adem kom ik in de herberg. Ik leg Isa alles uit, meteen roept ze dingen over wat ze hier nog doet en duwt ze de natte lap in mijn hand om Daragh’s hoofd koel te houden. Ik haal mijn schouders op en begin Daragh’s hoofd af te deppen. Als Isa terug komt, is Brooke er niet bij. Die zit vast beneden te drinken of zo. Daragh begint weer over die Arryn te mompelen. Ik voel aan dat Isa er niet echt blij mee is. Ze loopt weg en als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ze kwaad is. Zou er dan toch iets tussen die twee zijn? Zuchtend leg ik me er bij neer en ga op een stoeltje zitten. Hopelijk werkt dat licht van de maan gedoe. Als ik naar het lege flesje staar zie ik dat het er maar een is. We hadden er toch twee? Zou Brooke die nog hebben? Misschien voor als zij nog helemaal dronken wil worden. Ik zou me geen reden kunnen bedenken waarom Isa er een nodig zou hebben. Zij is niet het type om te drinken tot ze er bij neer valt. Met een zucht wrijf ik over mijn gezicht heen.
“Jij zucht veel”
Met grote ogen kijk ik op.
“Daragh! Ik schrik me dood, hoe gaat het? Hoofd pijn? Ik kan water halen, voel je je al wat beter?” ratel ik door.
Hij knijpt zijn ogen stijf dicht en kreunt.
“Niet zo hard alsjeblieft, maar water is een goed ding” mompelt hij.
Met een sprong sprint ik van mijn stoel af, wat er voor zorgt dat er een schel krassend geluid door het kamertje gaat, Daragh maakt een sissend geluid dat ik aan neem als dat hij het niet zo leuk vind als ik lawaai maak… Ik schenk uit de kan op onze kamer in een aardewerken mok wat water en geef het aan hem. Met voorzichtige langzame slokjes is het water binnen de kortste keren op. Net als ik wil vragen hoe het met hem gaat onderbreekt hij me.
“Je hebt het al gevraagd, ja ik heb barstende koppijn, ja ik voel me al wat beter”
Met een harde klap klem ik mijn tanden op elkaar. Maar de glimlach omdat hij al weer wat beter is blijft op mijn gezicht.
“Waar is Isa?” vraagt hij als zijn hoofd weer op het kussen ligt.
“Die… is nog al kwaad weg gestampt… denk ik”
“Hoe zo dat?” Daragh fronst.
“Ik denk dat ze nog al, ehm, verveeld was na dat je de naam van ene Arryn zij, geen idee waarom. Wie is ze eigenlijk?”
Daragh kijkt me kwaad aan. “Een dode vriendin” klinkt het korte antwoord.
Met schuldige ogen kijk ik naar de grond. Ik mompel een ‘sorry’ en vul de beker nog een keer voor Daragh. Gewoon om iets te doen. Ik voel me schuldig dat ik zo in zijn verleden zat te wroeten. Daragh zelf doet als of er niets aan de hand is.

[Isis (Islington)]

Isadora Willing
Tazqual

'Zullen we maar eens terug gaan Peppi?' fluister ik in het linkeroor van mijn paard. Het beestje hinnikt kort, en ik trek aan de teugels. Arryn kan iedereen wel zijn. Misschien zijn tante, of een vriendin. Wat maakt mij dat nou uit? Ik zucht even. En nog een keer. Ik weet wel waarom het me uitmaakt, maar dat slaat totaal nergens op. Mijn rugzak hangt zwaar op mijn rug, gevuld met geld, een flesje water, een flesje medicijn en een klein zakje knalkorrels. Nog één voorwerp, haast onmogelijk. Ik zal niet weer zo veel mazzel hebben als met het Licht van de Maan. Het zou nu beter moeten gaan met Daragh! schiet het allemaal door mijn hoofd. Meteen veer ik op in het zadel, en ik geef Peppito de sporen. In volle galop razen we over het smalle zandweggetje terug naar Tazqual.

Zodra ik Peppito in de stallen heb gebracht ren ik de herberg binnen, langs Brooke die bezopen in een stoel hangt, en de trap op. Eenmaal boven ren ik vlug de gang door naar de slaapkamer. 'Daragh!' roep ik uit. Hij zit overeind met een beker water in zijn handen. 'Isa! Waar..?' klinkt Pam's stem. Ik negeer haar en ga op de rand van Daragh's bed zitten. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd. Hij grijnst zijn vertrouwde grijns. 'Prima'. Zijn gezicht betrekt als ik niet terug grijns. 'Isa, is er iets?' Ik schud mijn hoofd. 'Niks'. Aan de andere kant van Daragh's bed gaapt Pam luid. 'Pam, je bent lang wakker geweest. Ga alsjeblieft slapen'. Ze kijkt me even schattend aan, knikt dan en loopt naar haar bed. Ik kijk weer naar Daragh. 'Heb je nog iets nodig?' 'Hooguit beweging. Zou je het erg vinden om een stukje te lopen?' Ik voel dat mijn wangen warm worden. Waarom nou? Een stukje lopen is heel normaal! 'Natuurlijk vind ik dat niet erg! Als we zelf het geld meenemen kan Pam blijven slapen'. Ik heb mijn rugzak nog steeds op mijn rug, dus ik ben al klaar voor vertrek. Daragh moet een ander hemd aan, en natuurlijk zijn laarzen. Als hij klaar is lopen we achter elkaar de houten trap af.

Beneden hangt Brooke laveloos met haar hoofd op een tafel. Aan de buidel aan haar riem te zien heeft ze veel gedronken, want van haar deel van de pot is weinig te zien. 'Waarom is ze eigenlijk bij ons?' vraagt de Sir, terwijl hij geringschattend haar slapende figuur opneemt. 'Omdat ik medelijden met haar had. Grote vergissing' antwoord ik. 'En is er een beleefde manier om weer van haar af te komen?' vraagt hij. 'Dat is een vraag waar ik wat langer over na moet denken vrees ik'. Hij glimlacht en houdt de deur van de herberg voor me open. Het is iets na lunchtijd, wat hier in Tazqual hitte betekent. De straten zijn iets rustiger omdat de meeste mensen schaduw opzoeken, en het zand op de wegen brandt onder blote voeten. Dit is voor herbergen het ideale verkoopmoment van koude dranken. Als ik naar buiten stap moet ik even wennen aan de felle zon. De Sir komt achter me aan en sluit de deur. Dan steekt hij hoffelijk zijn arm uit. Aarzelend neem ik die aan. Met een rustig tempo lopen we naar de markt. En slimme handelaar heeft daar een grote standplaats ingenomen dat hij overkapt heeft met grote stukken linnen, die als een soort tent schaduw bieden. Onder deze luifel liggen kussens en op zijn tafel met koopwaar heeft hij watermeloenen, aardewerken bekers met drinken en gezouten lekkernijen uitgestald. Van een afstandje kun je de knoflookolie al ruiken waar de olijven in liggen. De Sir en ik lopen er omheen. 'Sorry dat ik zo plotseling weg was...' zeg ik, waarna ik peinzend weer stil val. Ik zie uit mijn ooghoeken dat de Sir mij aankijkt. Zenuwachtig kijk ik naar de andere kant van het marktplein, waar de oude man moet wonen met zijn medicijnen, in de hoop dat ik daar misschien een opmerking over kan maken.